Logo Joop
De opiniesite van BNNVARA met actueel nieuws en uitgesproken meningen

De vrije keuze

  •  
03-05-2017
  •  
leestijd 3 minuten
  •  
5076661982_a852e6a3d2_z

© cc-foto: Michael Verhoef

Het is goed te zien waar wij staan, te zien waarvandaan wij gekomen zijn en te beseffen dat de vrijheden die wij bedreigd voelen nog relatief recent zijn
Zo’n 25 jaar geleden liep ik met mijn eerste vriendje over een verlaten landweg. Het was, herinner ik mij, prachtig zomerweer. Ik pakte hem bij de hand. Hij had daar wat moeite mee. Telkens als hij een fietser, een auto, of andere wandelaars aan zag komen liet hij los. Bang voor… wat? Ik kon het niet goed begrijpen. Ik voelde mij enkel trots met hem, hand in hand, gezien te worden. Mijn vriendje, en ik van hem.
De laatste jaren en maanden snap ik meer van zijn angst. Nederland lijkt veranderd en niet ten goede. In Amsterdam, ooit trots zichzelf afficherend als gay capital , worden met enige regelmaat gevallen van gay bashing opgetekend. Een ruime maand geleden werden twee jongens in Arnhem aangevallen. Tanden werden uitgeslagen met een betonschaar.
Het zijn berichten waarvan ik schrik, zoals gelukkig de meesten van ons schrikken.
De vrijheid zonder vrees te leven, zonder angst zichzelf te zijn. Het lijkt onder druk te staan. Door berichten over aanslagen, in München, in Brussel, in Londen en Parijs. Wanneer zijn wij aan de beurt? Door berichten over intolerantie, over bedreigingen van homo’s, van joden en van opiniemakers, zowel van links als van rechts. Groepen lijken tegenover elkaar te staan, ons land versnippert. In de Tweede Kamer en in het dagelijkse leven.
Maar aan de andere kant…
Het is een sociologisch/psychologisch gegeven dat naarmate een samenleving veiliger is, het gevoel van onveiligheid toeneemt. Naarmate geweld schaarser is, afkeurenswaardiger, maakt een geweldsincident meer indruk. Het valt meer op en roept meer weerstand op. En dat is goed. In de jaren ‘50 vielen nog regelmatig kroegdoden in Nederland, slachtoffers van kroeggevechten. Het leverde geen stille tochten op, geen voorpagina repte er over. Het hoorde bij het leven. Hand in hand met je vriendje over straat lopen? Een coming out in de jaren ‘50? In de vroege jaren ’60 of ‘70 zelfs? Het behoorde niet tot de mogelijkheden.
Moeten wij ons daarmee tevreden stellen? Relativeren? Ik denk het niet, maar het is goed te zien waar wij staan, te zien waarvandaan wij gekomen zijn en te beseffen dat de vrijheden die wij bedreigd voelen nog relatief recent zijn. Bevochten in nog intoleranter tijden, door mensen, moediger dan wij, en nog altijd het bevechten waard.
De vrijheid zonder vrees, zonder angst te leven; het is als elke vrijheid ook een keuze. Het recht tot kiezen. Een recht dat wij in landen, niet zo ver van ons vandaan, door een meerderheidskeuze, in en uit vrijheid, een keuze voor Erdogan, een keuze voor Trump, uit gevoelde onveiligheid zien inleveren.
Kiezen voor vrijheid is niet altijd eenvoudig. Het bevechten ervan, paradoxaal misschien, niet altijd zonder vrees. Maar niet minder, meer misschien dan 25 jaar geleden, toen ik spontaan de hand van mijn eerste vriendje pakte, voelt het als een noodzaak. Er is iets te verdedigen.
De keuze voor angst wil ik niet maken, laat ons hem gezamenlijk niet maken, hoe moeilijk soms ook.
Bovenstaande tekst is een van de vier winnende inzendingen van de columnwedstrijd, uitgeschreven door de Vrijheidscolleges, Humanity In Action en Joop. In de aanloop naar 5 mei wordt elke dag een winnaar gepubliceerd op Joop.

Meer over:

opinie, vrijheid
Delen:

Praat mee

onze spelregels.

avatar
0/1500
Bedankt voor je reactie! De redactie controleert of je bericht voldoet aan de spelregels. Het kan even duren voordat het zichtbaar is.