Het gif van Brexit

Het noodlot neemt zijn onafwendbare loop en het gif van Brexit druppelt langzaam Europa binnen. De Nederlandse verkiezingsstrijd is al aangetast voor hij goed en wel begonnen is. Een werkzaam tegengif bestaat niet. Geert Wilders calls the tune , om het maar eens in de taal van William Shake… eh, van Nigel Farage en Boris Johnson te zeggen. Het thema van de campagnes zal niet zijn het beleid van het kabinet tot nog toe en de grote problemen waarmee Nederland wordt geconfronteerd. Dit alles wordt overdekt door een schimmel van geruzie over een mogelijk Nexit. Nee, Europa zal de schuld krijgen van ongeveer álles dat in Nederland mis gaat. Tot vervelens toe zullen de twitterati en de reaguurders het hebben over onze bejaarden die in de pis liggen, terwijl men in Brussel feest viert. De traditionele politieke partijen weten niet beter dan voor zulke kwaadaardige nonsens – immers het zogenaamde denken des kiezers – begrip op te brengen. Vervolgens eisen zij een ándere EU. Alleen Alexander Pechtold en Jesse Klaver durven het ongetwijfeld aan om voor verdere democratisering én federalisering te pleiten. De kans is groot dat de verkiezingsstrijd een groot verbaal duel wordt tussen Geert Wilders en Jesse Klaver met de overige partijen als een soort koor, net als in zo’n Griekse komedie uit 400 voor Christus van Aristophanes. Het kan zijn dat Pechtold de hoofdrol naar zich toetrekt, maar voor de hand ligt dat niet, want hij kan niet tegen het jeugdig radicalisme van de GroenLinks-leider op.

We krijgen een verkiezingsstrijd van leugens, valse vergelijkingen, kwaadsprekerij en uitsluiting van bevolkingsgroepen. Desinformatie wordt de grootste troef van de spindoctors. De feiten sneuvelen in het spervuur van de oneliners terwijl Europa wordt aangewezen als het absolute kwaad. Zo kunnen de partijleiders onder de tafel houden wie na 2017 het gelag zal betalen. Zo komt er niets terecht van de verantwoording over de gevolgen van vier jaar Rutte II. Dat raakt allemaal ondergesneeuwd in het geschreeuw en het geblaat over een Nexit-referendum en over het vertrouwen dat je zogenaamd in de burgers stelt door een volksraadpleging te organiseren over een gigantisch en complex vraagstuk waar je alleen met een ‘ja’ of ‘nee’ mag antwoorden.

Het wordt tijd dat de redactie van Opgelicht zich met de Nederlandse politiek gaat bezighouden.

De cijfers op een rij Even een paar basisfeiten over de Europese Unie. Het budget van de EU bedroeg in 2015 143,3 miljard euro. Het grootste gedeelte daarvan gaat terug naar de lidstaten in het kader van tal van steunprogramma’s. Armere lidstaten ontvangen meer dan zij bijdragen, bij de rijkere is het omgekeerde het geval. Aan salaris, pensioen en gebouwen werd 8,7 miljard besteed. Volgens Berenschot is bij zakelijke dienstverlening een overhead van twintig tot vijfentwintig procent acceptabel.

Voor 2015 alleen al begrootte de Nederlandse overheid een uitgave van in totaal 259,60 miljard. Haast het dubbele. In 2014 betaalden wij 4,744 miljard euro contributie aan de EU. Daar kwamen 2,2 miljard aan subsidies voor terug. Nederland is dus een netto betaler.

Treffend detail: van de contributie is 60,5 miljoen euro bedoeld om een gat te dekken dat ontstaat omdat het Verenigd Koninkrijk een extra korting heeft bedongen omdat het vroeger zogenaamd teveel betaalde. De dekking wordt over alle lidstaten omgeslagen.

Hoe belangrijk zijn deze bedragen op de totale Nederlandse begroting? In 2015 begrootte het kabinet 72,2 miljard euro voor de zorg, 33 miljard voor onderwijs en 77,6 miljard voor sociale zaken en arbeidsmarkt. In het licht van dit alles zijn de kosten van de EU voor de belastingbetaler peanuts. Een muggenbeet, een grijpstuiver. Besparen op de kosten voor de EU betekent nauwelijks iets voor de overige onderdelen van ons nationale budget.

cc-foto: Thijs ter Haar