Waarom homofobe artiesten geen tweede kans verdienen

Op 3 juni 2015 plaatste een van mijn destijds favoriete DJ’s een bericht op zijn Facebookpagina waarin hij homoseksuelen met pedofielen vergeleek en ze, ‘ons’, ‘people of a different breed’ noemde. Één voor één verloor hij al zijn optredens die zomer omdat dit anno 2015 echt niet meer kon. Een jaar later is Marijus Adomaitis, beter bekend als Ten Walls, weer een headliner op een groot festival in Amsterdam. Voel ik me als homoseksueel nu nog serieus genomen? Niet echt, nee.

Pleinvrees Festival, waar Ten Walls live zal draaien op 3 september, vermeldt op zijn website te geloven in tweede kansen. Adomaitis heeft binnen 11 maanden klaarblijkelijk van zijn fouten geleerd en heeft het licht gezien: homo’s zijn misschien toch niet zo slecht. Zijn publiekelijke verontschuldiging en duo-plaat met een homoseksuele artiest schijnt als ‘voldoende’ te kwalificeren om weer met open armen verwelkomd te worden door het Europese publiek. Hoewel ik zijn muziek fantastisch vind, sta ik niet achter deze beslissing.

Ik geloof niet dat Ten Walls deze verontschuldiging en verzoeningsacties met enig andere intentie heeft verricht dan om weer geld te mogen verdienen en te draaien in Europa. Alhoewel ik begrijp dat dit mijn mening is en dat die misschien niet gedeeld wordt door iedereen, krijg ik wel het gevoel dat de impact van zijn uitspraken niet serieus genomen wordt. Op de Facebookpagina van het evenement vermelden potentiële bezoekers dat het publiek ‘niet zo moet zeuren’ over deze tweede kans; dat mensen die zich hierdoor beledigd voelen zich maar niet moeten ‘aanstellen’.

Ik vind niet dat ik me aanstel als ik mij een kleine 11 maanden later nog steeds beledigd voel omdat iemand mij in hetzelfde hokje plaatst als een pedofiel. Dat ik niet kan vergeten dat iemand mij als ‘minder menselijk’ ziet.

Door Ten Walls weer uit te nodigen om voor groot publiek te spelen geven wij een verkeerde boodschap af: discriminatie is vergeten na een verontschuldiging. Hiermee houden we echter een deur open voor mensen om te blijven beledigen, omdat een niet gemeende verontschuldiging er vaak net zo makkelijk uit komt als de belediging zelf. Pleinvrees zou een sterker signaal af moeten geven en zeggen: Nee. Wij dogen dit soort acties niet.

Dat Marijus Adomaitis zijn carrière hieraan ten onder moet gaan is misschien sneu, maar wel nodig. Pas als wij laten zien dat er een ‘zero-tolerance’ policy is voor discriminatie zullen mensen pas echt nadenken voordat ze nog eens zo’n opmerking maken. Dat zou pas een stap in de goede richting zijn. Tot die tijd hoop ik dat niemand naar het Ten Walls optreden gaat, en daarmee een signaal afgeeft tegen discriminatie.