Vluchtelingen zijn geen onderhandelingsmateriaal

Een doorbraak, zo noemt men het akkoord dat vorige week tussen de EU-lidstaten en Turkije gesloten is.  De oplossing voor de migratiecrisis ligt echter niet in Turkije, maar in Europa. De Europese lidstaten hadden allang hun verantwoordelijkheid kunnen en moeten nemen voor de duizenden vluchtelingen die Europa binnenstormden.

Politieke onwil, een gebrek aan  solidariteit en het ontbreken van de wilskracht zorgen er nu voor de dat de EU zich blind staart op Turkije. Omdat de lidstaten er onderling niet kunnen uitkomen hoe ze deze crisis gaan oplossen, verschuiven ze het probleem naar de buren.  Slechts een gecoördineerde  gemeenschappelijke Europese aanpak, gebaseerd op de bescherming van mensenrechten en het voorzien in legale asielroutes kan de migratiecrisis écht op de lange termijn oplossen.

Politieke onwil Het plan is als volgt: v oor elke Syriër die vanuit Griekenland teruggestuurd wordt naar Turkije, neemt d e EU er één op. Dit klinkt heel nobel, maar dan moet dit wel een bindende afspraak zijn. Daarnaast moet duidelijk zijn welke lidstaat deze mensen gaat opnemen. Hiervan is nog geen sprake en geen enkel Europees land staat te springen om vluchtelingen. In 2015  committeerden Europese regeringen zich ook aan het hervestigen van 22.500 vluchtelingen. Slechts 800 daarvan zijn opnieuw gevestigd. Je kunt wel zeggen dat je Syriërs opneemt, maar als de politieke wil ontbreekt om ze daadwerkelijk op te vangen, is deze afspraak  niets meer dan een dode letter.

Bovendien is Turkije nog lang geen ‘veilig derde land’ waar we vluchtelingen massaal naar kunnen terugsturen.  Syriërs in Turkije genieten zogeheten tijdelijke bescherming, wat betekent dat ze in Turkije mogen leven, maar dat ze niet de volle bescherming genieten zoals gegarandeerd door het VN-vluchtelingenverdrag. Officieel hebben ze toegang tot gezondheidszorg en  onderwijs, maar in realiteit is de situatie verschrikkelijk. Zij kunnen niet legaal werken en Syrische kinderen kunnen vaak niet naar school omdat ze moeten werken om hun familie te onderhouden.  Het is niet zo gek dat mensenrechtenorganisaties zoals de VN,  Human Rights Watch en Amnesty International het plan kortzichtig en inhumaan vinden.

Dit akkoord toont het gebrek aan leiderschap, solidariteit en collectieve aanpak binnen de Europese Unie.  De EU heeft de capaciteit om zelf veel meer te doen en haar aanpak steekt schril af bij landen als Libanon en Jordanië. Het verbeteren van de bescherming van de 2,5 miljoen vluchtelingen in Turkije, dient hoog op de agenda van de EU te staan. Het mag echter  geen vervanging zijn voor de nakoming van internationale en Europese afspraken om vluchtelingen, ook binnen Europese grenzen, bescherming te bieden.