Trump: ‘Method to the madness’?

Afgelopen week kwam Donald Trump voor het eerst sinds zijn aantreden als president een beetje positief in het nieuws toen hij in het Congres een speech gaf die veel presidentiëler overkwam dan menig journalist had zien aankomen. Tot dan toe had Trump de verwachtingen nogal getemperd met een reeks matig gecoördineerde acties, waardoor het commentariaat met schuim in de mond Trump’s speech afwachtte, in de hoop/verwachting dat het een afgang van epische proporties zou worden. Maar toen de speech alleszins meeviel en Trump zelfs het recente geweld tegen onder meer Joden verwierp voelden veel journalisten zich genoodzaakt iets positiefs te schrijven. Had de pers ook na afloop van deze speech alleen maar negatief geoordeeld dan hadden ze een stuk geloofwaardigheid verloren.

Tot op zekere hoogte zou je kunnen beredeneren dat Trump’s strateeg Steve Bannon dit allemaal zo heeft gepland. Hij is sluw genoeg om de pers in zo’n positie te duwen dat ze over een dergelijke speech alleen maar lovend kunnen rapporteren. Met andere woorden, misschien is er ‘ method to the madness ‘: Trump legt de lat lager en lager, en als iedereen een drama verwacht valt het alleszins mee en scoort de president. De dag na Trump’s speech lekte echter uit dat minister van justitie Jeff Sessions (bekend van de uitspraak: “Ik heb geen probleem met de Ku Klux Klan, als ze maar niet blowen”), tijdens de campagne met de Russische ambassadeur Kislyak heeft afgesproken. Op het eerste gezicht niks ernstigs, maar hij heeft het onder ede ontkend en is dus schuldig aan meineed. Ten tweede erkennen ook zijn eigen partijgenoten dat  hij in zijn vorige hoedanigheid als Senator niets te zoeken had bij de Russische ambassadeur. Deze ontmoetingen zijn mede zo precair omdat Kislyak bekend staat als Rusland’s belangrijkste ‘ spymaster ‘ in de VS, degene die infiltranten werft, en dat is nou net waar Trump al sinds zijn eerste lovende woorden over Poetin en zijn nog steeds voortdurende geheimzinnigheid omtrent zijn belastingen van verdacht wordt: dat hij voor de Russen werkt.  Sessions was bovendien al de derde Trump-getrouwe die bij Kislyak is gesignaleerd.

Onzin-nieuws In de aanloop naar Trump’s speech was hij opvallend zwijgzaam op twitter. Maar na de affaire-Sessions kon Trump zich niet langer inhouden. Die nacht viel hij Arnold Schwarzenegger aan omdat deze ‘The Apprentice’ had verlaten. Volgens Arnie omdat hij het een stom programma vindt, maar volgens Trump omdat de ratings slecht zijn. Maar  véél opzienbarender was Trump’s tweet dat Obama hem zou hebben afgeluisterd tijdens de campagne. Een zeer ernstige beschuldiging. Maar allereerst heeft de FBI keihard ontkend dat Obama hier opdracht toe zou hebben gegeven. Ten tweede reageren ook de Republikeinen in het Congres ronduit laconiek op Trump’s laatste claim. Als het Congres geen feiten krijgt van Trump valt er weinig te onderzoeken.

De vraag is natuurlijk of er nu ook sprake lijkt van ‘method to the madness’. Kan het zijn dat Trump expres onzin-nieuws de wereld instuurt om af te leiden van potentieel grotere schandalen of maakt hij zijn hele presidentschap hiermee tot een schandaal?

Tijdens de campagne vorig jaar leek Trump dat af  en toe te doen, nota bene wanneer er slecht nieuws over Hillary Clinton uitlekte, waardoor er gesuggereerd werd (door Jebb Bush en Ted Cruz) dat hij een stroman van de Clintons was. Maar wellicht wilde Trump Clinton en niet Sanders als tegenstander? Wie zal het zeggen. Maar als Trump inderdaad optreedt als de ‘deflector-in-chief’, die op meesterlijke wijze de ene blunder maskeert met de andere, en daarmee het Congres de kans geeft om in de luwte impopulaire maatregelen te nemen, dan neemt Trump wel een risico. Allereerst is niet gezegd dat op deze manier de negatieve berichten verdwijnen.  Het lukt Trump namelijk absoluut niet om de aandacht gericht te houden op zijn agenda, met name het verbeteren van de infrastructuur kan hij op deze manier vergeten. Was Trump op dit moment populairder geweest dan hadden de Democraten misschien wel voor sommige van zijn plannen gestemd, nu hebben ze niets van hem te vrezen en heeft Trump de boze ex-Democraten die hem in november kozen niets concreets te bieden.

De ‘method to the madness’ had dus kunnen zijn dat Trump met idioot gedrag de aandacht afleidt van het Congres dat ondertussen een hard-rechtste agenda doordrukt voor de sponsors van de Republikeinse partij.  Maar dit gedrag werkt totaal niet om het Congres te bewegen tot maatregelen die alleen Trump ziet zitten. De Mexicaanse Muur bijvoorbeeld, betaald met invoerrechten. Trump wil dat, maar de grote sponsors van de Republikeinen houden juist van vrijhandel. En vergelijkbare bezwaren bestaan er tegen  de rest van Trump’s agenda. Als er dus al sprake is van ‘method to the madness’, werkt het niet. En het enige wat je dan over houdt is ‘madness’.