Terroristen willen dat we zelf onze samenleving ontwrichten

In een oorlog gaat het er niet alleen om in het land van de vijand slachtoffers te maken en vernielingen aan re richten. Het extra belasten en daardoor ontwrichten van de samenleving is net zo goed van belang. Daarom kun je bijvoorbeeld soldaten beter ernstig verwonden dan doden. Begraven is zo gebeurd, maar medische verzorging en revalidatie kosten veel tijd, geld, moeite en aandacht. Tijdens de oorlog in Vietnam gebruikten de Amerikanen bommen met kunststof kogeltjes die met de toen gebruikelijke röntgenapparatuur niet konden worden gelokaliseerd. De slachtoffers vormden een uiterst zware belasting op de gezondheidszorg van de Viet Kong en in de meeste gevallen kwamen zij op den duur toch te overlijden. Iedereen die gewonden moest verzorgen, kon niet voor de strijd worden ingezet. Een lazaret vol jammerende soldaten is fnuikend voor het moreel.

De aanvoer van verband en medicijnen leverde allerlei logistieke problemen op. Dat gaat allemaal ten koste van de ondersteuning en de bevoorrading van de soldaten aan het front. Hoe meer menskracht, hulpbronnen en geld de vijand moet besteden aan niet-productieve doeleinden, des te beter.   Inderdaad, oorlog is een smerig bedrijf maar over smerigheid of ethische aanvaardbaarheid gaat dit artikel niet. Wel over de feitelijke gang van zaken op onze geteisterde planeet. En over wat er op het moment in het Midden-Oosten aan de gang is. Reken maar dat alle strijdende partijen deze praktijken uit Vietnam kennen en op hun eigen manier toepassen, bijvoorbeeld door landmijnen te leggen, die je wel een voet of een been kosten maar juist niet meteen je leven.

Terroristen – al dan niet aangestuurd door IS – hebben hun lesje net zo goed geleerd. Kern van de zaak blijft het maken van een groot aantal slachtoffers op een plek en een moment, waar niemand dat verwacht. Uiteraard wil men de vijandige bevolking angst en schrik aanjagen maar daar blijft het niet bij. Een belangrijk nevenproduct van een geslaagde aanslag is dat de vijandige samenleving zoveel mogelijk mankracht en energie gaat besteden aan ineffectieve preventie. Die mankracht en energie zijn dan niet beschikbaar voor de rechtstreekse tegenaanval. Ze frustreren wel het gewone leven in de maatschappij van de vijand. Al het gelazer dat de gemiddelde vliegtuigpassagier over zich heen moet laten gaan, is daarvan een goed voorbeeld.

De terroristen slagen er momenteel in de Europese samenlevingen te verleiden tot het optuigen van steeds uitgebreider controlesystemen. Die richten zich niet op specifieke verdachten maar op alle burgers. Men hoopt door uitgebreid toezicht en registratie van reisbewegingen terroristen uit de samenleving te zeven nog voordat zij in actie kunnen komen. Dat is een kostbare affaire. Er is een ingewikkelde en steeds groeiende bureaucratie voor nodig. Het vereist de inzet van veel mensen, Er ontstaat chaos omdat in het verdeelde Europa computersystemen niet op elkaar aansluiten terwijl bugs in nieuwe software voor extra ellende zorgen. Het is zeer hinderlijk voor de burgerij die op alle mogelijke manieren lastig gevallen wordt door controleurs, wat leidt tot tijd- en productieverlies, misverstanden en onterechte verdenkingen. Wie door de mazen van het net kan zwemmen, doet dat toch wel, ook als het groter wordt gemaakt. Ondertussen gaat een groot voordeel van de Europese Unie – het vrije verkeer van personen en goederen – verloren.

In dit licht bezien is de roep om van bus- en treinpassagiers, die een grens overgaan, te eisen dat hun plaatsbewijs op de een of andere manier verbonden wordt aan hun identiteitsbewijs een triomf voor de IS-terroristen die de aanslag in Berlijn voor hun rekening namen. Dat maakt immers het aanschaffen van zo’n plaatsbewijs een ingewikkelde zaak. De dagen dat je op het internet of in automaten een kaartje kunt vinden, zijn dan voorbij. Bovendien zal weldra blijken dat verdachte personen zich toch vrijelijk door Europa kunnen bewegen. Bijvoorbeeld door te liften of met familieleden mee te rijden. De volgende stap zal dan zijn grenscontroles voor iedereen, zodat een rit naar Frankrijk een langdurige en moeizame affaire wordt met lange stops aan de grenzen en eindeloze rijen op de stations. Zo gaan we ons met elkaar bezig houden in plaats van dat wij alle aandacht richten op het ontmantelen van terroristische cellen.

Dat is precies wat de vijand nodig heeft.

En dan hebben we het nog niet eens over de onvrede die dit alles met zich mee zal brengen en de afname van het vertrouwen in de effectiviteit van overheden als beschermsters in plaats van dat de burger rustiger slaapt. Weldra zal immers blijken dat al die controlemechanismes geen zier helpen. De terroristen slaan toch hun slag en als ze wel tijdig uit de circulatie worden gehaald, blijkt dat het gevolg van spionage en gericht speurwerk door geheime diensten.

Geen mens zegt dat we dan maar fluitend onze gang moeten gaan alsof er geen aanslagen plaats kunnen vinden maar we moeten steeds beseffen dat de vijand graag ziet dat we met onze maatregelen de eigen krachten verspillen. In die val moeten wij niet trappen. Anders werken we aan onze nederlaag in plaats van aan onze overwinning