Tarantino is op zijn best als nihilist

Quentin Tarantino leek te lijden aan het nieuwe-kleren-van-de-keizer syndroom, oftewel, men was hem zo gaan bewonderen dat alles was hij deed kritiekloos werd uitgeroepen tot meesterwerk. Alleen dat verklaart waarom Django Unchained , een bij vlagen geïnspireerde maar over het geheel gemakzuchtige film, werd onderscheiden met een Oscar voor beste script.

Wat een verrassing dus dat Tarantino’s nieuwste film zijn beste sinds Jackie Brown  blijkt te zijn . In het verhaal is wat terug te zien van de discipline en spanning van Reservoir Dogs. In het koude Wyoming na de Amerikaanse Burgeroorlog, komt premiejager Samuel L. Jackson zijn collega Kurt Russell tegen, die een vrouwelijke bandiet naar de stad brengt om haar daar te laten ophangen. Ze schuilen voor een sneeuwstorm in een afgelegen herberg, waar een zonderling gezelschap van gasten hen begroet. Zijn dit concurrent premiejagers die uit zijn op de kostbare buit of bondgenoten van de gevangene die haar willen bevrijden?

Een gespannen en uiteindelijk bloedige nacht volgt, met vertrouwde Tarantino elementen aanwezig in The Hateful Eight. Lekker amorele personages met knoestige koppen wisselen lange dialogen uit met het knetterend ritme en de energie van een heerlijke popsong, plots onderbroken door perfect gefilmd, schaamteloos en bruut geweld, waarvan de kijker niet weet of ze er van mogen genieten of van moeten walgen.

Zoals vaker bij Tarantino heb ik verdeelde gevoelens over de speelduur (bijna drie uur). Aan de ene kant is het natuurlijk mooi dat een regisseur een shot, monoloog of bloedbad uitrekt, puur om te genieten van de schoonheid. En in dit geval is er een narratief dat het bijeen houdt, waardoor de film nooit sleept, in tegenstelling tot sommige eerdere films.

Aan de andere krant blijf ik er bij dat zijn stijl beter tot zijn recht zou komen als hij een strakke honderd minuten als maximum zou aanhouden, net als de genre- en exploitatiefilms die zijn belangrijkste voorbeeld zijn. Wat The Hateful Eight beter maakt dan zijn directe voorgangers is dat Tarantino veel nihilistischer is en daardoor juist relevanter wordt.

In Kill Bill , Inglourious Basterds en Django Unchained werd wraakporno gerechtvaardigd met een opportunistisch progressieve motivatie (joden die Duitsers of ex-slaven die slavenhouders afslachten). Zoals de titel zegt is in T he Hateful Eight iedereen slecht. De personages vormen een microkosmos van de Amerikaanse samenleving, waar raciaal, regionaal en politiek wantrouwen hoogtij viert.

De film roept vragen op over wraak, bewapening, zelfverdediging, oorlogsmoraal en rechtspraak in de verdeelde Amerikaanse maatschappij en zet alles op zijn kop. Op totaal onverwachte wijze worden een voormalige slaaf en een racistische zuiderling gedwongen bondgenoten, maar of daarmee iets wordt opgelost is vraag twee. Dit maakt Tarantino,die zich vorig jaar nog associeerde met de activistische  Black Lives Matter , een filmmaker die niet makkelijk valt in te delen in het links-rechts spectrum en een relevante stem in de Amerikaanse cinema.

Daarnaast bevat de film nog eens schitterend camerawerk van Robert Richardson en een fraaie unheimische score van Ennio Morricone, die op zijn 87e eindelijk de Oscar lijkt te gaan winnen. En dan is er natuurlijk het feit dat Tarantino ervoor heeft gezorgd dat The Hateful Eight ook wordt vertoond in een road show versie: oftewel op 70mm met een ouderwetse overture en intermission. Deze liefde voor de bioscoopervaring in tijden van digitalisering is bewonderenswaardig.

Na zo lang gefrustreerd te zijn door Tarantino, omdat hij onder zijn kunnen presteerde, is The Hateful Eigh t voor mij geen perfecte maar wel een unieke film, die moet worden gekoesterd.

Welkom terug, Quentin!