De samenleving moet geopereerd worden

Hoewel het aantal partijen waarop met de komende verkiezingen gestemd kan worden weer aanzienlijk is, lijkt de keuze toch zeer beperkt. Nagenoeg alle partijen conformeren zich aan de structuren die onze samenleving al tijden beheersen en die eerder oplossingen voor een aantal wezenlijke knelpunten lijken te blokkeren dan er aan bij te dragen.  Men blijft kiezen voor een samenleving die niet ten dienste staat van de mens, maar waarin de mens een instrument is voor de instandhouding van die knellende structuren.

De burger weet zich dagelijks geconfronteerd met de onmacht van de politiek om daadwerkelijk  iets aan al die onrechtvaardige oneffenheden te doen.  Alles wat de verschillende partijen voor staan blijft beperkt tot rommelen in de marge, zonder dat wezenlijke oplossingen worden aangedragen voor de overspannenheid waarin onze samenleving verkeert en meer en meer komt te verkeren, terwijl m.i. het verlangen naar een totaal andere inrichting van de maatschappij groot is. Een inrichting waarin welzijn belangrijker is dan welvaart, waarin groei niet het uitgangspunt zou moeten zijn, maar bestendiging.  Sociaal geneeskundige Reinier van Eijk zegt hierover: ‘Die economische groei als centrale waarde leidt tot tijdgebrek en tempodwang. Flexibilisering van arbeid en de toename van de 24-uurseconomie betekenen een extra last voor het individu.’

We zouden dus toe moeten naar een samenleving waarin onthaasting de kans krijgt en de toenemende stress wordt ingedamd. Een samenleving waarin zenuwinzinkingen en burn outs niet meer de ziektes van de tijd zijn, waarin we niet langer knettergek worden van de formuliertjes, loketjes, een overvloed aan regels, kleine lettertjes, frustrerende wachttijden,  slome of niet goed functionerende ambtenarij. Een samenleving die niet langer door zijn ingewikkelde structuren de afstand tussen de zwakkere en sterkere en tal van andere misstanden in stand houdt, geen samenleving waarin  mensen het tempo niet meer kunnen volgen en het door o.a. de digitalisering af moeten laten weten.

Elk jaar zorgen psychische klachten zoals stress, overspanning, burn-out en depressie voor circa dertig procent voor tijdelijke dan wel blijvende uitval uit het arbeidsproces. We praten dan over zo’n dertigduizend mensen per jaar en een kostenpost, inclusief de gevolgziektes van zo’n vier miljard euro. (Bron: Mens en samenleving.)

Geen enkele politieke partij die over die verstikkende maatschappij waarin het aantal zelfdodingen jaar na jaar toeneemt lijkt na te denken. Zij komen allemaal met pleisters, verbanden en medicijnen, terwijl een operatie noodzakelijk is om de aderen van de samenleving niet helemaal te laten dichtslibben.