Pleidooi voor wat minder professionaliteit

Wat is dat toch, professioneel? Ik vind het lastig. In mijn werkervaring betekent professioneel vooral: zwijg, houdt emoties verborgen, gedraag je zakelijk, doe wat je moet doen volgens het contract…kortom, wees vooral niet jezelf. Eigenlijk best raar. Professioneel staat dan eigenlijk voor een soort gespletenheid. Je hebt een privéleven en een werkend leven. In je privéleven mag je jezelf zijn, maar in je werkend leven moet je ‘professioneel’ zijn. Je gevoel opzij zetten en doen wat je moet doen. Je mag dus eigenlijk niet meer jezelf zijn.

Ik vind dat moeilijk. Hoezo draagt werk mij op om niet langer mezelf te kunnen zijn? Alsof werk mij opdraagt een rol aan te nemen die ik niet ben. Alsof ik twee levens heb. Een werkend leven en een privéleven. Onverenigbaar, want in de eerste ben ik mijn eigen fantoom en in de tweede mezelf. Maar, mijn grootste kwaliteiten komen toch pas tot zijn recht als ik mezelf ben?

Geen idee hoe deze idee-fixe heeft postgevat. Dat ‘professionalisme’ synoniem geworden is met jezelf geweld aandoen, anders zijn dan wie je bent, om in elk geval niet uitgeschakeld te worden in de rat race.  Alsof wanneer je die wint je geen rat meer zou zijn. Echt wel.

Ik ben er van overtuigd dat mensen gevoel hebben. Dat ze het liefst zichzelf willen kunnen zijn in een veilige omgeving. En dat ze dan ook het best tot hun recht komen. Maar waarom kan dat dan niet een werkende omgeving zijn? Waarom doen we al die talenten tekort door te eisen energie te stoppen in een ‘professionele’ werkhouding die niet die van henzelf is?

Het is er blijkbaar ingeslopen. Maar het is ook onzin. Ik ben ervan overtuigd dat mensen in hun kracht de beste bijdrage aan een organisatie leveren. Door zichzelf te mogen zijn. In een omgeving die diversiteit en authenticiteit omarmt. Dat zijn de organisaties die de winnaars worden in de nieuwe economie. Omdat zij het beste in hun mensen naar boven halen.