De opiniesite van BNNVARA met actueel nieuws en uitgesproken meningen
Niet proberen te praten met geïdiotiseerden (ook sympathieke)
•
56 keer bekeken
• 
© E. Du Perron
Wij varen in dit land op een zee van domheid. Dat maakt moedeloos vooral als je virtueel Nederland verwart met de echte werkelijkheid
Soms passen willekeurige puzzelstukjes uit het leven toch in elkaar. Zaterdagmiddag kocht ik op de Zaagmolenstraat in Rotterdam voor vijftig cent een oud boekje uit de Stoa-reeks van de roemruchte uitgever G.A. van Oorschot: J.H. W Veenstra, D’Artagnan tegen Jan Fuselier. Het ging over de vooroorlogse schrijver en polemist E. Du Perron.
De volgende ochtend zat ik zo’n beetje in dat boek te bladeren, toen WNL op Zondag begon. Daar verscheen de net herkozen kamervoorzitster Khadija Arib in beeld. Zij vertelde hoe vermoeiend het was om net als haar dochter steeds maar weer aangesproken te worden op haar dubbele paspoort en haar loyaliteit. Meteen stak de ook aanwezige Arnold Karskens, zelfbenoemd journalist van het volk, zijn dikke kop ertussen. Waarom nam ze dan geen afstand van haar tweede paspoort? Daar wilde ze niet op ingaan, reageerde mevrouw Arib. Dat deed ze niet meer. Daarna ging ze verder over DENK, dat haar géén goed voorbeeld vindt voor de Khadija’s in Nederland, omdat zij zoals het in die kringen heet teveel “verkaasd” is. Mevrouw Arib probeert over zulke kritiek op haar of haar dochter de schouders op te halen maar je kon zien dat het haar diep ráákte.
Wij varen in dit land op een zee van domheid. Dat maakt moedeloos vooral als je virtueel Nederland verwart met de echte werkelijkheid want op de computer zijn de tonen schriller, spelen verwatenheid, domheid en onkunde zich meer in de kijker dan in het tastbare leven van alledag.
Du Perron groeide op in Nederlands Indië maar verhuisde als jong volwassene al naar Europa waar hij zich aansloot bij de culturele en intellectuele avant garde. Na vijftien jaar keerde hij uit geldgebrek samen met zijn vrouw terg naar het land van herkomst op zoek naar werk. Het werd geen aangenaam weerzien. Op de boot al kreeg hij een voorproefje van het geestelijk klimaat waarin hij zich staande zou moeten houden.
In zijn kajuit schreef Du Perron:
"In geen geval praten over ideeën die mij werkelijk aangaan met de witte kaffers. Zij geven er toch niets om, nooit; zij begrijpen toch verkeerd, altijd. Alle platvoeten met hun opinie gelukkig laten; er is niets aan te doen, uit. Nooit voor hen schrijven, dat spreekt vanzelf. Maar ook het woord indachtig blijven dat bij het grote publiek smaak, succes, wat ook altijd gegrond is op misverstand. Niet proberen te praten met geïdiotiseerden (ook sympathieke) voor wie praten een minderwaardige bezigheid is. Praten is een kunst, een communie, vergt evenzeer hoorders als praters. Tegenover de zwijgers bestaat maar één middel: met nog meer minachting zwijgen over wat zij zouden kunnen zeggen. Praten, als verkeersmiddel alleen,waarom niet? Maar dan altijd zo kort mogelijk. Zonder sfeer. Vooral niet de sfeer van de platvoeten slikken (als zij praten). Beleefdheid gebruiken als wapen."
Gelukkig luisterde Du Perron niet naar de raad die hij zichzelf gaf. Hij was nog lang niet uitgeschreven of uitgepraat.
Die twee puzzelstukjes: het Stoa-deeltje en WNL op Zondag pasten op een wonderlijke manier in elkaar. Du Perron is, blijkens de verzuchting van mevrouw Arib, nog steeds actueel. Vooral niet de sfeer van de platvoeten slikken. Dat is onze opdracht.
Praat mee
0/1500