Moslims zijn de nieuwe Joden

De jonge Brit Richard Peppiatt kon in 2008 zijn kinderdroom waarmaken. Hij mocht aan de slag op de redactie van de tabloid The Daily Star. Oké, het was The Guardian of The Independent niet, maar het was tenminste een krant.

In Owen Jones’ boek The Establishment vertelt hij dat de feestjes met de celebrity’s aanvankelijk aangenaam waren, maar dat hij zich steeds meer stoorde aan de opdrachten die hij kreeg. ‘Schrijf nog eens een stuk over “moslims doen dit of dat” ’, luidde het steevast. Om zich daarvoor op te laden, greep hij steeds vaker naar de fles. Drie jaar later had hij er genoeg van.

Hij schreef een open brief aan de eigenaar van de krant. Peppiatt kon meteen een kruis maken over zijn carrière, maar zijn brief blijft een belangrijk historisch document. Zo komen we te weten dat The Daily Star ooit onthulde dat een shoppingcenter speciale toiletten voor moslims bouwde. Met belastinggeld! Al snel bleek er niets van aan. Een journalist had het stuk uit zijn duim gezogen. Toch moest Peppiatt een opvolgartikel schrijven met de triomfantelijke boodschap dat de krant de oprukkende islamisering alweer een klap had toegediend. Ontelbare keren moest hij ook hengelen naar een ophefmakende uitspraak van Anjem Choudary, de woordvoerder van Islam4UK. Please , meneer Choudary, zeg nog eens iets choquerends over holebi’s of alcoholisten. Om de twee dagen moest de nagel van het wij-zijverhaal een paar stevige tikken krijgen.

Het logo van Real Madrid Wat zich bij The Daily Star afspeelt, is geen alleenstaand geval. ‘Gekke moslims doen dit of dat’ is een klassiek genre geworden. ‘Oxford University Press bant tekeningen van varkens uit de kinderboeken om moslims niet voor het hoofd te stoten.’ Fout, de uitgeverij probeert al jaren kinderleesboeken relevant te maken voor een publiek in de hele wereld. ‘De Britse bank Halifax bant alle afbeeldingen van spaarvarkens om, u raadt het al, moslims niet voor het hoofd te stoten.’ Fout, de bank gebruikt al jaren dat ouderwetse symbool van spaarzaamheid niet meer. ‘Een moslimorganisatie voert campagne om het groene kruis van de apotheken te verbieden.’ Fout, de organisatie was een verzinsel van een extreemrechtse blog. ‘Real Madrid schrapt het kruis uit zijn logo onder druk van moslims.’ Fout, het kruisje werd enkel weggelaten uit het logo op een speciale kredietkaart die alleen in Abu Dhabi werd verdeeld. Je had een vergrootglas nodig om het te zien en geen enkele moslim had er ooit om gevraagd. ‘Iraanse president vraagt om de naaktbeelden in Rome te bedekken tijdens zijn bezoek.’ Fout, zowel de Iraanse als de Italiaanse regering ontkent daar ooit om gevraagd te hebben.

Wat wel klopt, is dat vorig jaar werk van de kunstenares Tamara de Lempicka in Turijn werd bedekt toen de paus de stad bezocht. Dat heeft u allicht niet gelezen, want niemand toeterde toen dat het christendom de westerse waarden bedreigt. ‘Een radicale imam uit Keulen zegt dat al die slachtoffers op oudejaarsavond het aan zichzelf te danken hebben met hun parfum en schaarse kleden.’ Fout of niet? Hij was al zeker geen imam, gewoon een lid van een moskeegemeenschap en hij ontkent dat hij dat ooit gezegd heeft.

Het kan mij niet eens schelen. Elke journalist die goed zoekt, zal een moslim vinden die bereid is een choquerende uitspraak af te leveren. Wat mij zorgen baart, is die obsessie. De verrekijker die gebruikt wordt in de zoektocht naar die verhalen en de gretigheid waarmee ze gedeeld worden. Een gekke rabbijn of een bizarre priester zijn ook niet moeilijk te vinden. Alleen worden die met rust gelaten, en goed ook. Die individuen hebben, in tegenstelling tot politici, bedrijfsleiders of mediafiguren, geen enkele macht en hun mening doet er niet toe.

Moslims worden hier afgerekend op gedrag dat wijdverspreid is binnen de samenleving, zoals alle statistieken over seksisme aangeven. Moslims kunnen niet langer gewoon een ­asshole zijn. Eén vluchteling die iets verkeerd doet, één moslim uit Keulen die een ongepaste uitspraak doet, en hij staat symbool voor alle vluchtelingen en alle moslims in Europa. ‘ Qu’on arrête de forcer les musulmans à se penser musulmans ’, zei de Franse historicus en demograaf Emmanuel Todd vorig jaar. Door die stigmatisering is een groep mensen altijd en overal in de eerste plaats moslim. Niet eens de vrije moslim die ze willen zijn, maar het verwrongen beeld dat de islamofobie ervan maakte.

De obsessie voor moslims en sinds kort ook vluchtelingen (die in de verbeelding van klikkend Vlaanderen wellicht allemaal moslims zijn) legt bloot wat er van onze maatschappij geworden is. Op het einde van de op ware feiten gebaseerde film The Big Short zegt hoofdrolspeler Mark Baum, een vermogensbeheerder die de financiële crisis zag aankomen: ‘Ik heb het gevoel dat mensen over een paar jaar zullen doen wat ze altijd doen als de economie sputtert. Ze zullen de schuld op de armen en de migranten afschuiven.’ Of hij het ooit echt gezegd heeft, weet ik niet, maar visionair was het zeker geweest.

De wijzen van Sion In 2013 stelde de Commission nationale consultative des droits de l’homme (een Franse overheidsinstelling) vast: ‘Als je ons tijdperk vergelijkt met dat van voor de oorlog, dan kun je zeggen dat vandaag de moslim, van nabij gevolgd door de Maghrebijn, de Jood vervangen heeft in de verbeelding en de constructie van de zondebok.’ In het begin van de 20ste eeuw moesten de zogenaamde ‘Protocollen van de wijzen van Sion’, een fictief verslag van een vergadering van invloedrijke Joden over hun strategie om de christelijke cultuur kapot te maken, de haat tegen Joden oppoken.

De valse berichten die ik hierboven noemde hebben een gelijkaardige functie. Ze voeden de mythe dat de ‘islam’ Europa onder de voet dreigt te lopen. In haar opiniestuk (DS 29 januari) over de bedekte naaktbeelden in Rome spreekt Darya Safai die angst letterlijk uit: ‘En dan zijn we verbaasd hoe snel en gemakkelijk het islamisme terrein wint in Europa.’ Alleen was haar stuk op foute informatie gebaseerd. Ze had ook kunnen schrijven dat het islamisme net terrein aan het verliezen is in Iran. Binnen de Iraanse elite wordt daar een bikkelharde strijd rond gevoerd. Vorig jaar haalde president Rohani nog hard uit naar de religieuze politie die vrouwen zonder hoofddoek opjaagt: ‘Het is niet de taak van de politie om de islam op te leggen.’ Of hij stevig genoeg in zijn schoenen staat om die strijd te winnen, is lang niet zeker. Maar het is opvallend dat die nuances niet passen binnen het kader van die monolitische islam die onze westerse waarden bedreigt.