Logo Joop
De opiniesite van BNNVARA met actueel nieuws en uitgesproken meningen

'Mijn ouders zijn afgeslacht door ISIS'

  •  
16-02-2016
  •  
leestijd 8 minuten
  •  
175 keer bekeken
  •  
duinkerke-2
Hoop onder mensonterende omstandigheden, een fotoreportage
DUINKERKE   – Op ongeveer drie uur rijden vanuit Nederland, net voorbij de Belgische grens, zijn meer dan 2000 vluchtelingen gehuisvest onder barre omstandigheden. De eerste stappen in het kamp laten je voeten wegzakken in de modder. Overal staan tentjes, ligt er troep op de grond en zitten mensen voornamelijk naast kampvuurtjes. Grand Synthe is een stuk braakliggend terrein tegenover een villawijk en pal naast een voetbalveld. Het contrast kan niet groter worden weergegeven.
 
Bij de ingang controleert de Franse politie wie het kamp in- en uitgaat. Veel mag het niet baten omdat er zat andere manieren zijn om het kamp binnen te komen. De toegangscontrole is een maatregel die is getroffen na de schietpartij van 26 januari tussen mensensmokkelaars en vluchtelingen. Ook wil men voorkomen dat er nieuwe tenten worden geplaatst en het kamp verder groeit.
duinkerke-3
 
Hoog in de bomen wappert een Koerdische vlag. Na de eerste gesprekken met de vluchtelingen is het duidelijk dat de meerderheid gevlucht is uit het Koerdische gedeelte van Irak en Iran. In Calais zijn het voornamelijk Afghanen, Syriërs, Somaliërs en Eritreeërs. Ik ging na mijn ervaringen in Amsterdam, Calais , Belgrado, Kanjiža en Tovarnik op zoek naar de dromen van vluchtelingen in Duinkerke. Waarom Engeland en wat zijn hun idealen?
duinkerke-4
 
Tranen in de modder ‘Vanuit Irak ben ik via Turkije, Bulgarije, Servië, Kroatië, Slovenië, Oostenrijk, Duitsland, Nederland en België in Frankrijk terechtgekomen. Deze hele trip heeft me al 9000 dollar gekost,’ zegt Ali. Hij vervolgt: ‘Mijn ouders zijn gedood door ISIS, mijn twee broertjes en twee zusjes leven in Mosul. Het enige wat ik wil is naar mijn broer in Engeland. Dat houdt me in leven.’ Hij bijt op zijn lip en kan zijn tranen niet bedwingen.
Ongemakkelijk probeer ik me te verontschuldigen, deze verhalen wennen nooit. ‘Tijdens mijn trip vanuit Dortmund naar Den-Haag ben ik onthaald door kennissen. Toen ik de oversteek wilde maken naar Engeland ben ik opgepakt in Newcastle vanwege het valse paspoort dat ik had gekocht. Ik ben toen één maand opgesloten geweest in een gevangenis in Hoorn. Vanwege mijn huidaandoening wilde ik een dokter zien maar dat lieten ze niet toe, ze hebben zelfs mijn telefoon in beslag genomen. Die heb ik na mijn vrijlating niet teruggekregen.’
Ik wil van Ali weten hoe het leven in de gevangenis was. 
"Op een dag mocht ik twee keer een uur luchten, onder begeleiding van bewaarders. Het was een hel, dan leef ik nog liever hier in Duinkerke. Al zouden ze mij een Nederlands paspoort geven, ik ga er niet meer heen. Het enige wat ik wil is hulp. Ik wil zo graag naar mijn broer! Dagelijks hebben we contact met elkaar, hij belt me dan of we spreken elkaar via WhatsApp."
Hij laat op zijn telefoon zijn broer en kinderen zien. ‘Weet je of Engeland de grenzen open gaat doen? Of ze ons komen halen?’ Ik schud mijn hoofd. Ik speek het niet uit maar op dat moment denk ik: Ze laten jullie hier aan je lot over.
duinkerke-9
 
Aram knikt instemmend. Hij en Ali zijn samen opgegroeid in Irak. Hij heeft negatieve ervaringen met zijn verblijf in Duitsland en Nederland.
"Op een dag werd ik aangesproken door Duitsers, ze dachten dat er een bom in mijn rugzak zat. Dat mensen tegenwoordig denken dat veel vluchtelingen terroristen zijn doet pijn in mijn hart. Ook al is het niet leuk, ik geef Europa nergens de schuld van. Mijn doel is om een nieuw leven op te bouwen, veiligheid staat voorop. We zijn niet gekomen om problemen te veroorzaken, er zijn veel mensen hier die familieleden zijn verloren."
Ex-Peshmerga op de vlucht voor ISIS
duinkerke-5
Wanneer ik me een weg baan door het kamp word ik plotsklaps geroepen door Nazad, een 21-jarige Irakees. Hij staat erop dat ik een kop thee kom drinken in zijn tent. Zijn driejarige dochter Shaby leunt tegen zijn benen. Niet veel later is het gezin compleet als moeder Deman, 17 jaar oud, binnenkomt. In de tent is het behaaglijk, maar bij een harde windvlaag schudt de tent flink op en neer. ‘In de nacht is het koud. We moeten koken op een gasstel maar er is een tekort aan gasflesjes op het kamp. Ook het voedsel is schaars. We verblijven nu al 15 dagen hier,’ vertelt Nazad. Zijn getekende gezicht laat hem ouder lijken dan hij is. Omdat zijn Engels niet goed is belt hij een vriend om zijn verhaal te vertalen. Via de speaker van zijn mobiele telefoon vervolgen we ons gesprek.
"Ik ben gevlucht voor ISIS. Toen ik met de Peshmerga tegen ISIS vocht hebben ze mij herkend. In het dorp waar ik woonde hebben ze mijn familie bedreigd. Tijdens een gevecht met ISIS ben ik gewond geraakt, toen was het tijd om met mijn gezin het land te verlaten. Ik heb alles waar ik van hou achter moeten laten. Ik vocht voor het bevrijden van mijn land, maar mijn gezin staat voorop."
Ik vraag Nazad waarom hij naar Engeland wil.
"Ik droom van een veilig leven, dat is alles. Het gaat me niet om een groot huis of een dure auto. Door de oorlog ben ik familieleden verloren en ik zou graag mijn andere familieleden die al in Engeland zijn willen zien. In Europa denken mensen dat wij om heel andere redenen komen, maar ik kom met mijn gezin voor veiligheid."
Ondertussen ruimt Deman de tent op en schuift me een zakje pistachenoten toe. ‘Nog een kopje thee?’
duinkerke-12
 
Feesten met Pershmerga-strijders Bij het vallen van de avond branden er veel kampvuurtjes. Vanuit een geïmproviseerd theehuisje klinken ineens vrolijke melodieën. De stemming is opgewekt. ‘Een paar van ons zijn ex-Pershmerga’s en wij houden van ons land. Alleen Amerika en Engeland maken onnodig oorlog, zij maken alles kapot. Wij komen niet naar Europa voor geweld, we willen vrede.’
Vanonder zijn grappige pet klinken Nazads woorden toch serieus. Uit het kamp stijgt luid gejoel op en de volumeknop wordt weer vol opengedraaid. Met hun muziek, sigaretten en thee lijken de mensen zich te vermaken, maar hoe hard men ook lacht, hun ogen spreken boekdelen.
duinkerke-10
 
Veiligheid als doel Wanneer ik de 17-jarige Aram uit Irak naar zijn dromen vraag, valt hij eerst even stil.
"‘Ik wil alleen maar veiligheid. Mijn familie is vermoord door ISIS. Als ik in Engeland ben wil ik studeren en werken, zodat ik kan bouwen aan een toekomst."
Voor de 20-jarige Shaho, ook uit Irak, is het doel hetzelfde. Zijn familie leeft nog en zodra hij mag werken hoopt hij ze naar Engeland te kunnen halen.
"De situatie in ons land is onveilig. Daar maakt ISIS de dienst uit en de Peshmerga betalen niet goed, waardoor we onze families niet kunnen onderhouden."
De jongens kijken wat verveeld om zich heen. Hun Engels is niet al te goed, met handen en voeten proberen we te communiceren.
Een zwaar Engels accent Ik ontmoet ook Majid. De 35-jarige Irakees ontvluchtte jaren geleden het tirannieke regime van Sadam Hoessein. Tijdens de oorlog heeft hij twee zussen, twee broers en zijn vader verloren. Hij praat met een stevig Brits accent en ik vraag hem of hij als vrijwilliger hier in het kamp werkt.
duinkerke-7
"Nee, ik leef hier al twee maanden op dit kamp. Na dertien jaar in Engeland te hebben gewoond ben ik in 2009 aan de grens geweigerd. Tijdens een vakantie in Saoedi-Arabië zijn destijds mijn rijbewijs en paspoort gestolen. Bij de Engelse grens wilden ze me niet doorlaten omdat ik er niet ‘Brits’ uitzag. Al die jaren heb ik belasting betaald, onderhield ik mijn gezin en had ik mijn eigen winkel in Liverpool."
‘Maar je staat toch gewoon geregistreerd in Engeland?’ vraag ik hem.
"Luister, ik heb bij het Engelse consulaat in Saoedi-Arabië, Turkije en Frankrijk aangeklopt maar ze sturen me overal weg. Geld interesseert me helemaal niets, mijn dochtertje heb ik nu zeven jaar niet gezien. Ze mogen alles van me afpakken maar ik wil haar gewoon weer vasthouden."
Ik wil van hem weten wanneer hij een nieuwe oversteek gaat wagen: ‘Voor mij is het alleen maar wachten, wachten en nog eens wachten,’ zegt Majid. ‘Bij elke poging word je toch opgepakt door de politie. Laatst hebben ze twee jongens hardhandig aangepakt, hun neuzen waren gebroken. Ook de situatie hier is goor, een hond heeft nog een beter leven.’
Majid heeft ook een boodschap voor Europa: 
"De mensen denken negatief over moslims. In mijn hele leven heb ik nog geen vogel doodgemaakt. Het maakt mij niet uit welk geloof of afkomst iemand heeft. Zou er een politici zijn die zich afvraagt hoe het is om je kind zeven jaar niet te zien? Ik droom ervan om weer bij mijn gezin te mogen zijn."
Een pijnlijke stilte Verstopt tussen de bomen, dicht tegen de rand van het kamp, zit de 17-jarige Rawin bij een kampvuurtje. Twee planken en een wc-rol om het hout beter te laten branden. Ik vraag of ik naast hem mag zitten en steek een sigaret op. ‘Een vriend van mij ligt nog te slapen, ik heb het koud en daarom heb ik dit vuurtje gemaakt,’ legt hij uit. Ik vraag hem waar zijn familie is.
"Allebei mijn ouders zijn in 2014 gedood door ISIS. Ik heb één broer die voor de Pershmerga tegen ISIS vocht, ook hij is gestorven tijdens de oorlog."
duinkerke-18
 
Hij staart voor zich uit. Met zijn handen vormt hij een hartje en plaatst het op zijn hart. ‘Ik mis mijn moeder heel erg. Soms zijn er momenten dat ik er om moet huilen.’ Ik neem nog een goede hijs van mijn sigaret, een stilte volgt en de rook van het vuur vult zijn tent. ‘Het leven hier op het kamp is niet goed’, zegt Rawin. Hij wijst naar de modderige grond.
Wat hij in Engeland van plan is, wil ik weten. Hij lacht. ‘Ik houd van sporten. Voetbal? Nee, ik ben een basketballer. Als ik daar eenmaal ben ga ik dat zeker doen. Maar ik wil vooral een normaal leven opbouwen.’
Het aantal mensen van wie ouders of andere familieleden zijn vermoord is opvallend hoog. Wie je ook spreekt, in elke tent hebben mensen dierbaren verloren tijdens de gevechten in Irak.
duinkerke-6-1
Mensensmokkelaars zijn de baas Wanneer ik mensen vraag naar de recente schietpartij en de mensensmokkelaars, reageert iedereen terughoudend. Openlijk praten over mensensmokkelaars zou hun veiligheid in gevaar brengen.
"Het leven op het kamp kan ’s nachts onveilig zijn. De autoriteiten doen niets om deze mensen aan te pakken. En de smokkelaars zijn onze enige kans om hier uit te komen."
Ik vraag hoe dat in zijn werk gaat.
"Wij gaan naar hen toe en vragen of ze ons kunnen helpen. Dan neemt bijvoorbeeld een familielid in Engeland contact met de smokkelaars op. We betalen 2000 dollar voor een overtocht, dit wordt pas betaald als we zijn aangekomen. Als je niet betaalt, ben je ook in Engeland je leven niet zeker. De autoriteiten zijn natuurlijk op de hoogte, maar niemand durft of kan er iets tegen doen. Het zijn goed georganiseerde bendes met veel geld. Wij willen geen problemen veroorzaken met deze mensen en een andere keuze hebben we niet."
duinkerke-8
De aanpak van mensensmokkelaars, of eerder het toestaan van deze bendes, is een groot manco binnen de Europese Unie. De veiligheid van vluchtelingen is ernstig in het gedrang. Incidenten zijn eerder regel dan uitzondering, aan het begin van 2015 zijn volgens de Internationale Organisatie voor Migratie meer dan 3700 vluchtelingen omgekomen. Toch is het bewonderenswaardig hoe deze mensen strijdbaar blijven. De gastvrijheid, een lach en met name hun ‘simpele’ dromen. Voor ons vanzelfsprekende zaken zijn voor hen strijdbare idealen. Ik ben weer met beide benen op aarde geland. Het einde is nog niet in zicht.
duinkerke-14
duinkerke-15
duinkerke-16
duinkerke-17
duinkerke-19
duinkerke-20
duinkerke-21
duinkerke-22
duinkerke-23
Eerder verschenen van Geronimo Matulessy de reportages ‘Op de vlucht in Calais‘ en ‘Als vluchteling op de Balkan
Delen:

Praat mee

onze spelregels.

avatar
0/1500
Bedankt voor je reactie! De redactie controleert of je bericht voldoet aan de spelregels. Het kan even duren voordat het zichtbaar is.