Logo Joop
De opiniesite van BNNVARA met actueel nieuws en uitgesproken meningen

Mijn naam en ik

  •  
28-10-2011
  •  
leestijd 7 minuten
  •  
418 keer bekeken
  •  
BNNVARA fallback image
Open brief aan Playboy-hoofdredacteur Jan Heemskerk
Hoi Jan,
Ik was 18 toen we elkaar voor het eerst ontmoetten. Het was mijn allereerste “professionele” fotoshoot. Ik kon als jonge meid mijn geluk niet op dat HET wereldberoemde Playboy iets in mij zag. Enkele weken eerder verheugde ik me erop eindelijk de gerechtigde leeftijd te hebben om het blad te kunnen kopen, en nu stond ik gewoon op de set van het magazine, in een badjasje, klaar om me bloot te geven aan de grote enge wereld der mannenbladen! Misschien was ik wel een beetje zenuwachtig. Was ik wel mooi genoeg? Poseerde ik wel goed? Zouden de foto’s wel stijlvol worden? Maar al deze twijfel werd overstemd door de vlinders in mijn buik van dit spannende avontuur, en de eer om tot officiële Playmate benoemd te worden. 
De shoot zelf was allesbehalve sexy. Het waren twee lange en fysiek zware dagen in een kelder in Amsterdam-Noord met een fotograaf die letterlijk de engste man was die ik ooit had gezien. Dik. Lang vettig haar. Een vieze scheve bril. Een ontstoken oog. Hij flirtte met me. Maakte ongepaste opmerkingen. Mijn Playboyshoot is de laatste shoot die hij ooit voor Playboy heeft gedaan. Niet door mijn toedoen overigens. Maar het bewijst niet veel goeds.
Jan, jou heb ik amper gezien. Je kwam even binnenwippen samen met de art-director, wierp een (goed?)keurende blik op mij en door de fotostudio. We wisselden wat woorden. Of ik ooit porno zou doen?  Nee.  Waarom niet?  “Misschien wil ik ooit nog wel de politiek in.” grapte ik half.  “Oh? Nou als het maar niet Groen Links is.”  “Waarom niet GroenLinks?” vroeg ik verward.  “Daar ben ik te rijk voor hoor.” En toen verdween je weer net zo snel. Een bijzondere ontmoeting. 
We gaan een paar jaar terug. Ik was 14. Lang voordat ik ook maar over modellenwerk durfde te dromen. Voor het eerst kreeg ik een internetaansluiting. Er is me verteld dat je op internet alles kunt opzoeken wat je wilt. Een wereld van kennis. Maar ook een gevaarlijke wereld. Een wereld waar enge mannen in lange trenchcoats op jonge meisjes azen. Om de weg te vinden meldde ik me aan op een profielensite. Onder een pseudoniem. Linde van de Leest werd Ancilla Tilia. Niet UbErcuTeRaiNbOwPriNceSs85
Een voor- en achternaam zoals in de echte wereld. Een Nom de Plume . 
In het telefoonboek staan nog honderden Ancilla’s. Het is een naam die echt bestaat. Alleen niet mijn geboortenaam. Niet omdat ik mensen voor de gek wil houden of slechte intenties heb, maar als buffer voor mijn eigen veiligheid. In de echte wereld heb ik net een stalker gehad en heb hem moeten aan geven bij de politie om er vanaf te komen. Een hele nare ervaring. En leerzaam. 
Wanneer ik een krappe vier jaar na de ‘geboorte’ van Ancilla voor de Playboy poseer is die naam voor mij al helemaal ingeburgerd. Ik heb inmiddels veel vrienden leren kennen online; mijn vriendje van een dating-site, en de paar fotoshoots heb ik via het internet aangeboden gekregen. Dus toen ik als jong model aan de slag ging was het logisch dat ik dat onder de naam Ancilla deed; aangezien de foto’s voornamelijk online gepubliceerd werden. Ook mijn nieuwe vrienden die ik na de middelbare school maakte noemden me allemaal Ancilla. Het werd een ding. 
Terug naar de fotoshootset van Playboy. Ik vroeg de enge fotograaf of ik onder mijn modellen-naam Ancilla gepubliceerd kon worden. Nee, zei hij. Dat kon niet. Dat vond ik raar en heel erg jammer, maar het voelde niet als een keuze; de foto’s waren al gemaakt. Ik voelde me er een beetje ingeluisd. Mijn hartje sloeg dan ook een paar slagen over toen ik zag dat vriendinnen van me een paar maanden later ook in de Playboy stonden. Onder een pseudoniem wel te verstaan. En waar ik perse een toefje schaamhaar moest laten groeien van jou, leek die eis niet meer van toepassing op de daaropvolgende Playmates. Maar dat is een ander verhaal. 
Nu weet ik dat ik de naamkwestie met jou had moeten bespreken Jan; Maar ik zag je amper die dag, en de fotograaf werd aan mij voorgesteld als mijn contact- en vertrouwenspersoon binnen Playboy. Maar goed, het was enkel deze publicatie, en daarna zou ik weer verder gaan onder mijn eigen naam, excuseer, Ancilla. Mijn paspoort naam zou ik enkel nog hanteren bij officiële instellingen. Ik had niet kunnen weten hoe verkeerd ik het had. 
Onder je familienaam in de Playboy staan blijkt inderdaad niet erg praktisch. In tegenstelling tot ikzelf staat mijn moeder wél in het telefoonboek. Onder L. van de Leest. Zij begon dan ook regelmatig telefoontjes te ontvangen van mensen die naar Linde vroegen en in hun teleurstelling ook vrij bot reageerden wanneer ze duidelijk maakte dat ze met een andere L. van de Leest te maken hadden. Erg vervelend. Voor zover het voor een moeder al even wennen is dat je tienerdochter in een blootblad staat; zijn rukkende vreemden die voor je dochter bellen wel extra zout op de wonde. Evenmin handig dat wanneer je op zoek bent naar een huurhuis en de huisbaas googled je, hij als eerste bij je naaktfoto’s uit komt. Overigens heb ik het huis wel gekregen, vreemd genoeg. 
Ook bij de fotoshoots daarna was er soms wat verwarring over mijn dubbele naam. Een fotograaf beweerde dat hij niet hield van “nepnamen” en bleef me consequent met Linde aanspreken, ook al had ik aangegeven dat dat niet mijn voorkeur was; aangezien ik inmiddels al heel wat jaartjes als Ancilla door het leven ging. Ik bleef me stug met Ancilla voorstellen, zoals ik dat voorheen ook had gedaan wanneer ik iemand leerde kennen via een fotoshoot of via internet. Nou ja, eigenlijk iedereen die ik ontmoette dus. 
Maar goed, het kwaad was al geschied en om terug te gaan naar Linde was voor mij geen optie meer. Ik associeerde mezelf allang niet meer met die naam. Het leek iets uit een grijs verleden. Zoals Jan Smit ooit Jantje Smit heette. De naam Ancilla was iets waar ik hard aan had gewerkt en waar ik trots op was. Het voelde respectloos wanneer mensen dat omzeilden. De mensen waar ik close mee ben noemen me gewoon Ancilla. Wanneer iemand me met Linde aanspreekt is dat meestal een enthousiaste fan die me teveel gegoogled heeft. Iemand die enkel van me weet wat ie online heeft gelezen en dat allemaal voor waar aan neemt. Een rare kennismaking. 
Het beekje kabbelde verder en langzaam maar zeker vergaten mensen de Playboy-publicatie. In latere edities van Playboy Nederland en Amerika word ik dan ook netjes voorgesteld als Ancilla Tilia. Totdat GeenStijl járen later weer eens een artikeltje aan me wijdde en trots mijn echte naam, maar dan foutief, verkondigde. 
Komisch, maar onhandig. 
Met hun trouwe schare reaguurders die obsessief op internet leven, verspreidde de naam waar ik zo lang hard aan had gewerkt om hem weg te boenen, zich razendsnel. Hij komt op Wikipedia te staan. De bron van de waarheid. Maar geschreven door een GS-reaguurder en dus foutief. 
Ga maar eens eens een discussie aan met Wikipedia. In de 2.0 wereld heeft Wikipedia volgens het volk altijd gelijk. Ik stuur ze een mail en leg de situatie uit. Ze verwijderen de dubbele naam en beloven het in de gaten te houden. Nu ik dit stukje typ heb ik vandaag voor de derde keer mijn naam van Wikipedia afgehaald en ben ik op twitter deze week al vele malen met Linde aangesproken. Dat maakt me echt verdrietig. Niet omdat ik die naam zo lelijk vind. Maar ik er elke keer aan wordt herinnerd dat hij zo ontzettend onrechtmatig gepubliceerd is. Omdat de mensen die me ermee aanspreken over het algemeen figuren zijn die me nog nooit ontmoet hebben, maar wel graag willen laten blijken dat ze “heus wel weten hoe ik écht heet”. Als het kon gaven ze me er nog een vette samenzwerende knipoog bij. 
Wanneer mensen vragen hoe ik “echt” heet zeg ik dat het lang geleden is. Dat ik het vergeten ben. Een naam is hoe iemand wordt aangeduid. Ik word toch echt Ancilla genoemd. Daarmee is voor mij de kous af. Helaas zijn er altijd mensen die het zo ontzettend tof vinden dat ze iets over je weten wat eigenlijk “geheim” is, dat ze je dolgraag zo noemen en het ook vooral verder vertellen. Zo was het eerste wat een fotograaf ooit tegen mij zei; “I worked with Dita! You know Dita von Teese’s real name is Heather Sweet!”. Grappig feitje, maar vooral bedoeld om te showen dat hij tot de “incrowd” behoorde. Het interesseerde me eigenlijk weinig en vond het respectloos dat hij deze privé-informatie met mij, een vreemde, deelde. Hij steeg niet in mijn achting, al had hij daar denk ik wel op gerekend. 
Jan, je zult je wel af vragen waarom ik daar, 8 jaar na dato over begin. Welnu, ik heb net mijn naam laten veranderen. Officieel. Met een advocaat. Met de hele papieren rambam, maanden wachttijd, hoge kosten en een nieuw paspoort. Niet iets wat je zomaar doet. Niet iets wat ik ooit overwogen zou hebben wanneer Playboy niet mijn familienaam tegen mijn zin in had gepubliceerd. Niet voor de lol. Maar om mijn privacy en die van mijn familie terug te winnen. Ook al is het dan te laat. Om niet meer met twee namen door het leven te hoeven gaan. Om nooit meer de nare bijsmaak te hoeven proeven van een vreemde die me “Linde” noemt. Het zal een zware last zijn die van mijn schouders valt en een dagelijkse irritatie minder. 
Welnu Jan, ik vond dat je het weten moest. Op de schaarse Playboy-feestjes waar we elkaar tegen het lijf liepen kwamen we nooit verder dan koetjes en kalfjes, en ook bij mijn latere samenwerkingen met Playboy heb ik je eigenlijk nooit zelf gesproken. Maar toch hoop ik, dat je als hoofdredacteur je verantwoordelijkheid neemt. Jonge Playmates goed inlicht over de voor- en nadelen van een publicatie in ‘s lands grootste blootblad. Ze een keuze geeft. En wellicht kun je over je, naar eigen zeggen, goed bedeelde hart strijken en de hoge kosten van een naamsverandering op je nemen. Want zonder Playboy, had Linde van de Leest nooit hoeven sterven. 

Meer over:

opinie, media
Delen:

Praat mee

onze spelregels.

avatar
0/1500
Bedankt voor je reactie! De redactie controleert of je bericht voldoet aan de spelregels. Het kan even duren voordat het zichtbaar is.