Mijn land is gedoemd

De stad waar ik het levenslicht zag, is er niet meer. Kabul is veranderd in een inrichting waar allerlei soorten psychiatrische patiënten rondlopen. Het hoofd van de inrichting is zieker dan menig patiënt.

De afschuwelijke beelden die IS de wereld in stuurt, heb ik nooit kunnen bekijken. En ik heb me altijd afgevraagd op welke manier en hoe lang de jongens die een ander de keel afsnijden of levend verbranden, gehersenspoeld worden voordat ze in staat zijn om gruwelijke misdaden te begaan. Toen ik me dat afvroeg, had ik nooit voor mogelijk gehouden dat er in de stad waar ik ooit mijn eerste stap zette, gewone mensen zieker zijn dan alle IS-leden bij elkaar!

Weerzinwekkende beelden Aanvankelijk las ik een bericht op de Facebookpagina van een vriend over een vrouw die doodgeslagen en later verbrand is omdat ze een Koran zou hebben verbrand. Later kwamen de beelden. De weerzinwekkende beelden van een menigte die een jonge vrouw achterna zit. Met haar bebloedde gezicht rent ze alle kanten op, probeert iets te zeggen, haar handen omhooghoudend, smekend voor haar leven. Maar ze zit gevangen tussen wilde beesten die haar slaan, schoppen, stenen tegen haar hoofd gooien, haar meesleuren door de straat, langs de rivier.

De weg die ik als kind vele malen heb afgelegd, de weg die altijd vol leven was, waar kooplieden hun mooie, rode tapijten aan de man brachten, de weg waar vrouwen hand in hand, hun haren dansend in de wind, langsliepen. Op 19 maart kleurde die straat opnieuw rood, maar dan met het bloed van een jonge vrouw. Een verwarde vrouw die voor haar psychische aandoening bij een mullah had aangeklopt. Die mullah’s die van hun geloof handelswaar hebben gemaakt en daar flink aan verdienen. Met hun zogenaamd genezende krachten hebben ze haar de dood ingejaagd.

Tawiz Farkhonda, haar naam rijk aan betekenis (gezegend, goedgunstig, voorspoedig) had een zogenaamde Tawiz gekregen, een stuk papier met een Arabische tekst die volgens de mullah uit de Koran kwam. Farkhonda was teruggegaan naar het gebedshuis waar zij de Tawiz had gekregen en had geklaagd dat die heilige verzen haar niet hadden geholpen.

Onduidelijk is hoe dat stuk papier in brand vloog. Ze zeggen dat zij de tekst met een kaars zou hebben verbrand waarop de mullah met zijn ongekende respect voor zijn geloof schreeuwde dat zij het woord van God had beledigd. Wat er volgde, was een openbare terechtstelling waar jong en oud zijn hart aan kon ophalen. Ik heb niet de hele video kunnen bekijken. Waar de vrouw op de grond valt en de strijd opgeeft, drukte ik op stop.

Gedoemd In een aparte video zijn vlammen te zien, op de bodem van een droge rivier. Mannen schreeuwen om sjaals en jassen en van boven krijgen ze die toegegooid. Even leek het erop dat ze probeerden het vuur te doven. Ondanks de pijn en afschuw voelde ik iets van opluchting: tussen al die beesten lopen er dus ook mensen rond. Maar ik vergiste me! Ze gooiden de sjaals om het vuur te voeden. Ook kinderen deden hier aan mee. Van begin af aan deden ze mee. Kinderen. Zij zijn de toekomst en de toekomst van het land is gedoemd.

In de afgelopen jaren heb ik veel gezien en gehoord wat mij shockeerde. En altijd heb ik (misschien om mezelf te troosten) een verklaring gevonden waarom er zich af en toe weerzinwekkende situaties voordeden in mijn land. De oorlog die al meer dan dertig jaar duurt en het feit dat de macht in de laatste twintig jaar in de handen van een stel achterlijke wilde beesten is gevallen, moest er iets mee te maken hebben. Maar voor wat ik hier beschreven heb, kan ik met de beste wil van de wereld geen verklaring vinden. De geschiedenis van Afghanistan kent vele zwarte bladzijden, maar 19 maart 2015 is de zwartste dag in de historie van het land.

Kabul, ik heb van je gehouden. Van jou en van je mensen. Zielsveel. Maar op die zwarte dag ging je dood in mij. Ik schaam me voor datgene wat er nog Afghaan is in mij!