Man is stoer, vrouw is hoer

Volgens de statistieken stelt vrouwenhandel in Nederland niet veel voor: nog geen duizend slachtoffers per jaar.

Het ergste is dat zo’n statistiek een erg vertekend beeld geeft van de werkelijkheid, want hoeveel procent van de slachtoffers durft aangifte te doen? Een tiende? De meeste vrouwen zijn doodsbang en zullen de pooiers nooit aanklagen. Als ze ooit de mazzel hebben om aan hun bestaan als gedwongen prostituee te ontsnappen, dan zullen ze zo snel mogelijk vluchten. Ze gaan niet getuigen omdat ze weten dat zo’n pooier binnen de kortste keren weer op vrije voeten komt. Soms al na enkele maanden.

Toen ik per toeval met het onderwerp loverboys en vrouwenhandel in aanraking kwam, kon ik niet geloven dat dit allemaal in Nederland gebeurt. Hoezo hangen overal posters om de vrouwenhandel in India te helpen bestrijden, terwijl hetzelfde probleem zich onder onze neus afspeelt?

Na het verschijnen van mijn boek “Man is stoer, vrouw is hoer. 12 jaar getrouwd met een loverboy” werd ik overstelpt met mails van geschokte burgers en brieven van slachtoffers die voor het eerst hun verhaal openlijk durfden te vertellen. Ik hoorde de verhalen van meisjes van elf en veertien jaar, die het met talloze brave huisvaders en geslaagde zakenmensen deden. Alle klanten wisten dat de meisjes minderjarig waren, vrijwel alle klanten wisten dat ze gedwongen werden.

Misschien moeten we als gewone burgers de vermaarde Hollandse tolerantie heel eventjes vergeten. Leuk dat we geld aan India doneren om daar de vrouwenhandel te bestrijden, maar wanneer gaan onze ogen open voor de misstanden in ons eigen land?

Duizenden seksslavinnen worden tientallen keren per dag onder onze neus verkracht, terwijl we ons druk maken om hoofddoekjes en dubbele paspoorten. Hoe kunnen we in een rechtsstaat wonen waar de rechten van de mens op zo’n grove manier worden geschonden? Wie is daar verantwoordelijk voor?