Logo Joop
De opiniesite van BNNVARA met actueel nieuws en uitgesproken meningen

Job op de mestvaalt

  •  
22-02-2012
  •  
leestijd 4 minuten
  •  
129 keer bekeken
  •  
BNNVARA fallback image
Hep de media Cohen kapotgemaakt?
Is Cohen de fatsoenlijke premier die Nederland is misgelopen door één zetel verschil en door de vileine beeldvorming van hijgerige media? Zodat we het nu moeten doen met een lachebek zonder morele ruggengraat, die zijn zinnen wél kan afmaken? Of is de tragische aftocht van Cohen toch echt te danken aan zijn eigen onmacht en het ideologisch ongemak van zijn partij?
Het is van alles een beetje. Tekenend is wél dat veel PvdA-stemmers vonden dat het niet zozeer aan de persoon van Cohen lag als aan de onduidelijke boodschap van de PvdA, terwijl Cohen, de dienstbare, zelf alle schuld op zich nam en volhield dat er met de boodschap van de partij niets mis was: een genuanceerd verhaal komt in het tijdperk van de oneliners nu eenmaal minder goed over. 
Maar ik ben aangedaan door de onverdiende val van Cohen, en ga daarom ongenuanceerd beweren dat ‘de media het hep gedaan’. Ik scheer ze daarbij bewust over één kam, met behulp van het foute enkelvoud dat tegenwoordig zo vaak voor het Hilversums-Amsterdamse wolvenpak wordt gebruikt. J’accuse!
Gewone burgers en kijkers onderschatten nog steeds hoezeer de media de werkelijkheid (in dit geval de politieke werkelijkheid) kan maken en breken, en dus ook de personen die hij politieke bekendheid en een podium verschaft. Het erge daarbij is dat de media die machtige regisseursrol stelselmatig ontkent, en het resultaat van zijn eigen framing vervolgens als objectief ‘nieuws’ voortovert.
Dat is een vorm van boodschappersbedrog. De media schrijft zichzelf steeds weer weg uit zijn zelfgemaakte verhaal. Mediamakers werpen zich op als buiksprekers van het volk, maar zij laten in feite hun eigen onderbuik spreken. Zij vormen de publieke opinie, maar beschouwen zichzelf alleen als onschuldig doorgeefluik ervan. Maar iets benoemen of verbeelden is altijd meer dan iets weergeven: het is ook ‘tot leven brengen’, verhevigen, opkloppen, accentueren. Het is de macht om dingen en mensen te laten zien, en die groter of juist een kopje kleiner te maken.
Twee recente voorbeelden van die rol van de media als schuimklopper zijn de nationale hysterie rond de afgelaste Elfstedentocht en het ski-ongeluk van prins Johan Friso. Niet alleen de voorpagina’s maar ook vele binnenpagina’s van alle (kwaliteits)kranten werden hiervoor ingeruimd, waarbij ieder detail over ijs en sneeuw tot vervelens toe werd uitgemolken. Het achtuurjournaal werd geheel ingenomen door de persconferentie van de voorzitter van de schaatsvereniging die zei dat de tocht niet doorging. De afgelasting was vervolgens het enige onderwerp in het avondprogramma van P&W. Ook over de comateuze toestand van Johan Friso blijft ons geen detail bespaard. ‘Omdat de mensen er niet genoeg van krijgen’.
Na de euforie rond ‘Yes We Cohen’ te hebben opgeklopt, werd de PvdA-lijsttrekker door de media vervolgens systematisch in de zeik gezet, vanaf het beruchte NOVA-interview met Twan Huys waarin hij enkele quizgetallen niet wist te noemen (die de presentator zelf paraat had omdat zijn redactie die voor hem had uitgezocht) tot en met de herhaalde afzeikerij van PowNieuws-interviewer Rutger Castricum. Maar die was lang niet de enige die telkens de zwakke plek van Cohen opzocht om hem lekker te zien spartelen. Castricum is slechts een wat bottere versie van Sven Kockelman, Twan Huys, Ferry Mingelen, Pim van Galen, Mariëlle Tweebeke, Jeroen Pauw, Paul Witteman (ook gij, Brutus!), Andries Knevel en Thijs van den Brink. En allemaal hebben ze een vleugje van de Castricumse hypocrisie: ‘Ze doen het toch zelluf, het is toch je vak om daarmee om te gaan (dat wil zeggen: met een hufter als ik)’?
De media stookte en pookte, dramde en trapte na. Sommige kijkers houden blijkbaar van intimidatie en vernedering en het bijbehorende leedvermaak, maar deze kijker werd telkens weer vervuld van plaatsvervangende schaamte over zoveel populistisch onfatsoen. Telkens gooiden schaamteloze redacties en genadeloze presentatoren de ongemakkelijke stotterbeelden van Cohen in de herhaling, om het nog eens lekker in te wrijven. Zo werd het beeld gevoed van iemand met wie het nooit iets zou kunnen worden: de systematische afbraak van een fatsoenlijk man.
Natuurlijk, de PvdA had niet moeten meegaan met een halve erfopvolging, waarbij de vertrekkende leider zijn eigen opvolger kiest. Natuurlijk, de PvdA wordt meer dan andere linkse partijen geplaagd door een tweedeling tussen klassieke sociaal-democraten en moderne sociaal-liberalen: de belangrijkste van de spagaten die de PvdA volgens Wouter Bos maar ook en Job Cohen moet blijven koesteren, maar die steeds meer pijn doen aan het kruis. Ook bleek Cohen niet de ideeënman die deze tegenstelling overtuigend kon overbruggen (wie kan dat wél?). Tenslotte was hij met zijn gematigde, secundair reagerende persoonlijkheid geen partij voor het verbale geweld van een populist als Wilders.
De ‘politieke en mediawerkelijkheid van Den Haag’ werden Cohen volgens eigen zeggen tenslotte teveel. Moet je tegenwoordig een straatvechter zijn, of liever: kunnen schuimbekken aan de nationale borreltafels en Castricumproof zijn om het te kunnen redden in de politiek? Is de populistische GeenStijlstijl de maatstaf geworden voor het politieke debat? Dat een ‘nette vent’ als Cohen twee jaar lang zó spitsroeden heeft moeten lopen, is beschamend voor ons allen. Vooral de vaderlandse media moet eens goed naar zichzelf kijken. Hij hep Job gebroken en op de mestvaalt geworpen, en dat is een pijnlijk gezicht.

Meer over:

politiek, opinie
Delen:

Praat mee

onze spelregels.

avatar
0/1500
Bedankt voor je reactie! De redactie controleert of je bericht voldoet aan de spelregels. Het kan even duren voordat het zichtbaar is.