Logo Joop
De opiniesite van BNNVARA met actueel nieuws en uitgesproken meningen

Ik wist niet eens dat Nederland bestond

  •  
14-12-2015
  •  
leestijd 4 minuten
  •  
BNNVARA fallback image
Ik ben trots dat wij in Nederland onze meningsverschillen met woorden en niet met daden uitvechten
Net als de meeste inwoners van ons land volg ik de ontwikkelingen rond de vluchtelingenkwestie. Er wordt op vele niveaus over gediscussieerd, en er heerst angst en een agressief en gepolariseerd klimaat. Er zullen vast IS-aanhangers of andere mensen met enge ideeën onder de vluchtelingen zijn. Die laat ik aan de AIVD over, maar het is nooit helemaal te voorkomen dat dat soort gasten Nederland onveilig maakt.
Met angst en agressie lossen we de vluchtelingencrisis niet op. Ons mooie land verdient zo’n klimaat niet, en daarom hoop ik bij te dragen aan een positievere en vreedzamere atmosfeer. En ik denk dat dat kan. Maar dan moet ik eerst iets vertellen over mijn eigen geschiedenis als vluchteling.
In 1992 kwam ik als vluchteling en asielzoeker naar Nederland en vijf jaar later kreeg ik een verblijfsvergunning. Ik heb in een aanmeldingscentrum, een azc en in een roa-huis gezeten. De hele asiel- en vluchtelingenprocedure heb ik doorlopen. Ik heb gezien hoe mensen in het azc met elkaar op de vuist gingen, ik heb meegemaakt dat mensen een einde maakten aan hun leven, omdat ze hun vluchtelingensituatie niet meer aankonden. Ik heb gevoeld hoe het is om al je dierbaren achter je te moeten laten en op zoek te gaan naar een onzekere toekomstdroom. En je dierbaren blijven ook in onzekerheid achter.
Ups and downs De jaren tot ik een verblijfsvergunning kreeg, verliepen niet zonder ups en downs. Ik kende slapeloze nachten en slikte slaappillen. Officieel mocht ik niet werken, en om niet gek te worden, ging ik langs bedrijven om te vragen of ze geen werk voor mij hadden, waarvoor ze geen salaris hoefden te betalen. Want ik zocht afleiding en structuur in mijn leven. Uiteindelijk kon ik bij een bedrijf als tomatenplukker aan de slag, en ik kreeg er zelfs voor betaald. Ik was blij dat ik wat te doen had en niet de hele dag thuis hoefde te zitten, in angst levend over mijn ongewisse toekomst.
Ik zal niet mijn hele vluchtverhaal beschrijven, maar ik denk dat een verhaal als het mijne veel vaker voorkomt. Ik heb niet bewust gekozen hier naartoe te komen. Ik wist niet eens dat Nederland bestond. Ik had met smokkelaars afgesproken mij naar een veilig land te brengen en toevallig werkten die smokkelaars tussen Nederland en Turkije. Voor hetzelfde geld hadden ze me naar Noorwegen of ergens anders heengebracht. Dankzij mijn idolen, de voetballers Ruud Gullit, Frank Rijkaard, Marco van Basten en Ronald Koeman ,wist ik wel dat er een land bestond dat Hollanda heette. En daar bleek ik terechtgekomen te zijn! Het klinkt misschien een beetje vreemd, maar ik ben die smokkelaars dankbaar dat ik op een veilige manier Turkije kon verlaten.
Heb ik spijt dat ik naar Hollanda ben gekomen? In het begin wel, maar nu absoluut niet meer. Ik heb afstand gedaan van de Turkse nationaliteit, want ik wil niets meer te maken hebben met Turken en Turkije. Ik ben Nederlander, ik hou van Nederland, ik voel me veilig hier en de toekomst van mijn twee dochters Havin en Avsin is en blijft in Nederland. Zij hebben een Nederlands paspoort, ze voelen zich zowel Nederlands als Koerdisch, en niemand kan en mag dat gevoel bij hen weghalen.
Praatcultuur Het is belangrijk dat wij hier in Nederland een praatcultuur hebben en dat we ervoor kiezen onze meningsverschillen met woorden en niet met daden uit te vechten. Dat is een van de kenmerken van Nederland en daar ben ik trots op.
Door veel mensen met eenzelfde achtergrond als ik wordt Nederland nu als een racistisch land neergezet. Dat is onterecht. Niet alle witte Nederlanders zijn tegen migranten. Ik heb andere ervaringen. Ik ben Nederland dankbaar dat ik hier mocht blijven en me zelf kon ontwikkelen tot wie ik nu ben. Ik ben alle vrijwilligers en vluchtelingenmedewerkers dankbaar voor hun steun en liefde.
Ik ben niet stil blijven zitten na het krijgen van mijn verblijfsvergunning. Ik vond het mijn plicht iets terug te doen voor dit gastvrije land. Ik wilde mijn bijdrage leveren aan een veilige en vreedzame samenleving. Ik ging studeren en werd maatschappelijk werker. Zonder onderscheid te maken tussen de mensen en hun identiteiten ging ik hen helpen met hun hulpvragen.
Boeken Ik heb twee boeken geschreven, Het dorp van de zeven broers en Het is je zusje! Die zijn uitgegeven en zo heb ik mijn kennis en ervaringen kunnen delen met de lezers. Ik ben opiniestukken gaan schrijven – en doe dat nog steeds – over soms onbespreekbare maatschappelijke onderwerpen, met als doel ze wel bespreekbaar te maken. Op dit moment werk ik als gezinscoach om te helpen bij de opvoeding van kinderen.Mijn Koerdische en Nederlandse identiteit zitten elkaar niet in de weg. En zoals ik zijn er vele tienduizenden. Het is de plicht van ons allemaal bij te dragen aan een Nederland waar iedereen zich veilig kan voelen en zichzelf kan zijn.

Meer over:

opinie, leven
Delen:

Praat mee

onze spelregels.

avatar
0/1500
Bedankt voor je reactie! De redactie controleert of je bericht voldoet aan de spelregels. Het kan even duren voordat het zichtbaar is.