HoHo Homo's!

Joyce Diel woont in de Verenigde Staten. Op Joop publiceert ze observaties over de cultuurverschillen met Nederland en geeft ze commentaar op gebeurtenissen.

Terwijl vrijdag in Utah, een van de meest aartsconservatieve staten van Amerika, het verbod op het homohuwelijk werd opgeheven, zat Paul in Maastricht achter zijn notenhouten schrijftafel. 

Het vel perkament lag blank voor hem, de ganzenveer uitnodigend daarnaast. Behoedzaam schroeft Paul het deksel van de inktpot. Hij heeft iets te schrijven. Hij maakt zich ernstig zorgen en wil dat delen met de Courant van het Volk.

Het land dat hij fier ‘zijn Vaderland’ noemt heeft ooit als eerste natie ter wereld, het recht aan homoseksuelen gegeven om te huwen. Hij vermoedde al dat dit een slechte zet zou zijn en zie hier: De burgervader van zijn geliefd Maastricht toont hem nu zijn gelijk. 

Huwelijkstest De burgervader is homo en hij heeft met een ander dan zijn echtgenoot gefoezelevoosd. Waarom was hij in hemelsnaam getrouwd als hij niet trouw wilde zijn? Als homo’s zo nodig willen bewijzen dat hun liefde net zo waardevol is als die van de eerste de beste hetero dan zullen ze toch echt beter hun best moeten doen. Homo’s, bij deze zwaar gezakt voor de Huwelijkstest. 

De ganzenveer raast woedend krassend over het papier, het puntje van Paul’s tong steekt een stukje uit zijn mond. Hij schrijft verder. Paul moet, zij het schoorvoetend, toegeven dat er ook vreemdgangers onder de hetero’s zijn, maar dat moeten er veel minder zijn dan bij de homo’s. Dat kan niet anders. Door de eeuwen heen heeft dat zich wel bewezen: Vanaf het vroegste bestaan van ons heteroseksuele koningshuis bijvoorbeeld waren daar staatshoofden met niets dan smetvrije huwelijken en daaruit voortkomend nageslacht.  In de politiek ook niets dan voorbeeldige burgers. Vraag maar aan Henk, Rob en Jack.

De uiteraard uitsluitend heteroseksuele voetbalwereld doet ook niet aan gedoe buiten de echtelijke sponde. Dat heeft Paul onlangs nog persoonlijk vernomen van Rafael en Ruud.

Fundament Paul uit Maastricht vergeet even voor het gemak dat doordat het homohuwelijk nog geen 13 jaar bestaat het woord heterohuwelijk ook niet veel ouder is dan dat. Want daarvoor had je alleen maar ‘huwelijk’. Punt.

Dus wellicht moeten we het ook eens gaan hebben over het bestaansrecht daarvan. Het heterohuwelijk, dat ferme fundament waarop onze samenleving zou zijn gebouwd. Op welke manier heeft dat heterohuwelijk zijn bestaansrecht eigenlijk verworven en hoe behoudt het dat? Onder wiens lat moet het door?

Want waar gaat het nu over? Gaat het over de waarde van een specifieke (homoseksuele) relatie op de schaal van rechtgeaardheid en fatsoen of gaat het puur om het feit dat ongeacht oriëntatie iedereen dezelfde rechten moet hebben op het vergaren van geluk, en volgens velen, op ongeluk? Waarom en aan wie zou de gemiddelde gay of lesbo zich, buiten de huwelijkspartner, moeten bewijzen? Denkt Paul nu echt dat dat de grootste zorg is van de Maastrichter burgemeester, het imago van het homohuwelijk? 

Dacht Estelle aan het imago van het heterohuwelijk toen ze bij Badr op de boxspring sprong? Of Gert, die 2 van de 3 K’s wist te overtuigen dat hij hun Tele-Romeo was? Of Charles dan, dacht hij aan hetero-imagoschade  toen hij de tampon van Camilla wilde zijn?

Tomaten Het bestaansrecht van het homohuwelijk hangt gelukkig helemaal niet van Paul en zijn krassende ganzenveer af. Paul’s brief is lachend ontvangen en centraal geplaatst op het papieren stadsplein dat al snel vol liep met nieuwsgierigen en waar men nu massaal met eieren en rotte tomaten naar hem en zijn ideeën gooit. 

De courant wist wat ze deed. Paul niet zo zeer.

Paul die zich, ondanks dat homohuwelijk, nu wellicht beter thuis zou voelen in Utah, waar de beetje heteroseksuele man helemaal niet vreemd hoeft te gaan want hij heeft gewoon 4 vrouwen. Helaas mag hij er maar met eentje trouwen volgens de wet, maar met een beetje heterocreativiteit en voldoende slaapkamers lost de gemiddelde Paul dat soepeltjes op.