Logo Joop
De opiniesite van BNNVARA met actueel nieuws en uitgesproken meningen

'Hier is het nog erger dan thuis in de oorlog'

  •  
28-03-2016
  •  
leestijd 4 minuten
  •  
70 keer bekeken
  •  
IMG_0445
Schrijnende omstandigheden voor vluchtelingen aan de Grieks-Macedonische grens, een reportage door Tinkebell
En daar zat ik dan ineens. In een vluchtelingenkamp in Idomeni aan de Grieks-Macedonische grens. Een enorm veld rond een spoorlijn met duizenden tenten waar circa 13.000 vluchtelingen bivakkeerden omdat de grens sinds een ruime maand was gesloten. Allen op weg naar Europa. Maar niemand werd nog doorgelaten.
De zon scheen, maar aan de opgedroogde grond zag ik dat het een grote modderpoel was geweest, met als laatste restant daarvan nog enkele blubberplassen waar de modder, poep en urine een vieze substantie vormden waar je liever niet per ongeluk in stapte. Temidden van dat zat ik op de grond met in mijn armen een acht dagen oude baby. De moeder tegenover me in een tent op een opgevouwen deken. Nee, dit jongetje was niet in deze tent geboren, maar in een ziekenhuis iets verderop. Het was een keizersnee geweest. Een flinke operatie weet ik. Maar kennelijk niet heftig genoeg om moeder en kind nog even in een warm en veilig ziekenhuisbed te houden. Deze tent in deze omgeving was waar ze het mee moesten doen.
IMG_0904
Samen met wat vrienden besloot ik iets meer dan een week geleden om dit paasweekend af te reizen naar deze plaats waarvan we al hadden gehoord dat de situatie er niet fraai zou zijn. Onze motivaties om zelf te gaan kijken kwamen aardig overeen. Allemaal zijn we verhalenvertellers en vinden we dat om een verhaal goed te vertellen, je moet weten, en het liefst ook moet ervaren waar je het over hebt. Een mening over de vluchtelingenproblematiek, die hadden we natuurlijk al lang. Maar wat is een mening waard wanneer je die slechts kunt baseren op de mening van anderen? Bovendien zijn sommige verhalen te belangrijk om niet verteld te worden.
We gingen dus naar Idomeni om die verhalen te halen. En we vonden er zo veel, dat ik niet eens weet waar te beginnen.
IMG_0458
Want die baby die ik mijn mijn armen hield, dat was geen uitzondering. Die avond werd er namelijk nog een baby geboren in hetzelfde kamp, langs hetzelfde spoor, in de kou (het was íjskoud!) in een tentje.
En ook dat was geen toeval. Uit vele tentjes klonk een zelfde babygekrijs en overal, óveral renden kleine kinderen. In de blubber. In vieze kleertjes. Met luizen in hun haren. En de oorlog in hun ogen.
Veel vaders waren al maanden eerder naar Europa getrokken. Een zeer gevaarlijke en onzekere tocht die ze in hun eentje maakten in de hoop om, wanneer ze eenmaal asiel hadden aangevraagd, hun vrouwen en kinderen op een veilige manier achterna te laten reizen. Geen gekke gedachte omdat deze mannen die zijn gevlucht uit een oorlog, recht hebben op gezinshereniging waardoor ze hun familie in principe per vliegtuig kunnen laten overkomen. Maar door de grote hoeveelheid aanvragen duurt dit proces zo lang dat veel vrouwen en kinderen nu noodgedwongen zelf aan deze gevaarlijke reis zijn begonnen.
‘Noodgedwongen’ omdat hun huizen worden gebombardeerd. En langer wachten mogelijk levensgevaarlijker is dan deze barre tocht.
IMG_0861
Ik ben een verhalenverteller en geloof in de kracht van het woord. Daarom stelde ik een aantal vluchtelingen voor om een brief voor ze te posten. Een brief, aan wie dan ook, om te laten zien dat hier in Idomeni geen 13.000 nummers bivakkeerden, maar mensen.
Hartverscheurend was het om deze individuele verhalen te lezen en te horen. Van een vrouw van 65 wier man door een granaat was geraakt en blind was geworden. Samen met haar schoonzoon was hij naar Duitsland gevlucht om medische zorg te krijgen. Dat was gelukt. Die zorg was gekomen. Ze hadden asiel gekregen. Maar in de tussentijd was de situatie in Syrië zo gevaarlijk geworden dat ze zelf ook had moeten vluchten, samen met haar dochter en kleinkinderen. Waar ze vreselijk om moest huilen was dat haar man en zoon niet naar Idomeni konden komen, maar dat zij zelf werden gestopt aan de grens met Macedonië waardoor het nu onmogelijk was om naar Duitsland te reizen.
De brief die ze schreef was gericht aan Frau Merkel. Een schreeuw om hulp. Want ze waren radeloos.
IMG_0860
Een andere vrouw, een hoogopgeleid docent Engels uit Syrië, vertelde me in tranen, naast haar tent waar ze al ruim een maand sliep met haar man en kinderen, hoe ze een goed leven had in Syrië. De plaats waar ze woonde was lang veilig. Zij en haar man hadden een goede baan en een huis en eigenlijk alles wat ze wilden. Tot er een ‘blokkade’ kwam waardoor er geen voedsel meer geleverd mocht worden in de buurt waar ze woonden. Terroristische groeperingen vertienvoudigden de voedselprijzen waardoor ze ineens niet meer genoeg geld hadden om voldoende eten te kopen. En toen kwamen de bombardementen. Net op het moment dat haar kinderen buiten speelden. Terwijl ze me vertelde hoe ze radeloos naar buiten rende en in het stof naar haar kroost zocht, barst haar man in tranen uit. Op dat moment loopt een hulpverlener langs om te vragen of ze babyvoeding nodig hebben. ‘Ik heb niets nodig’ snikt hij, ‘ik wil gewoon naar huis!’..
De kinderen bleken ongedeerd, maar deze gebeurtenis maakte dat ze zich genoodzaakt voelden om te vluchten. Om uiteindelijk hier in dit kamp in Idomeni te belanden. Eind vorige maand kreeg ze bericht dat een hele winkelstraat, inclusief de winkel van haar broer was gebombardeerd. Hij heeft geluk gehad: zijn arm en been zijn geraakt, maar hij leeft nog. Ondanks dat, en ondertussen biggelen de tranen over haar wangen, heeft ze spijt van haar vertrek uit Syrië. ‘Hier is het nog erger dan thuis in de oorlog’.
Ook zij schreef een brief aan Angela Merkel. Ik zal hem voor haar posten.
IMG_0870
IMG_0858
IMG_0662
IMG_0571
IMG_0569
Delen:

Praat mee

onze spelregels.

avatar
0/1500
Bedankt voor je reactie! De redactie controleert of je bericht voldoet aan de spelregels. Het kan even duren voordat het zichtbaar is.