Het rariteitenkabinet

Als ik dit schrijf ben ik in Chicago op het jaarlijkse congres van de Amerikaanse Society for Personality Assessment. Als het even kan probeer ik ieder jaar te gaan, omdat ik altijd ontzettend veel leer van de experts die hier te vinden zijn. Na bijna 20 jaar behoor ik inmiddels ook tot die groep en koester ik de vriendschappen. Ik geloof niet dat die Amerikanen nog steeds denken, hé, daar heb je die Nederlandse. Daarom voel ik mij hier thuis.

Omdat ik door de jetlag vannacht even niet kon slapen, begon ik vast na te denken over deze column. De titel sprong plots in mijn hoofd. Ik dacht opeens aan al die wereldvreemde maatregelen die we door de overheid over ons heen gestrooid krijgen. Ik zag die animal cops van minister Opstelten voor me, terwijl onze normale mensenpolitie al niet meer dan 15% van de aangiftes van misdrijven weet op te lossen. Ik zag minister van Bijsterveldt voor me, die ouders vermaant dat ze meer contact moeten hebben met de school van hun kind, terwijl uit onderzoek juist blijkt dat de huidige generatie ouders ongeveer twee keer zoveel tijd besteedt aan hun kinderen dan de onze toen wij klein waren. Ik zag onze golden bachelor M.P. Mark Rutte die op de SGP-Jongerendag het liberale gedachtengoed aan de SGP uitleverde (de SGP, Mark, dat is die partij die geen vrouwen op verkiesbare posities duldt, even vergeten misschien?). Ik zag nieuwbakken minister Spies met verve ‘haar’ wetsvoorstel dat een dubbele nationaliteit verbiedt verdedigen, want daarmee verbindt je je volgens haar aan het land. Dat mensen zich met meerdere landen verbonden kunnen voelen, ongeacht welk paspoort ze bezitten, daar heeft ze niet over nagedacht.

Het was nog steeds nacht. Ik zag de kabinetsleden in een soort Jeroen Bosch-achtig tafereel voor me, alsof ze in een andere, ietwat sinistere wereld vertoefden. Als waren zij bezweerd door een toverformule. In naam der vrijheid raken de vrijheden van het volk verkwanseld. Straks worden wij verplicht ons haar met waterstofperoxide te blonderen…

Ik herinnerde mij de taxirit van Chicago’s O’Hare Airport naar het hotel een paar uur eerder. De praatgrage Jordanese chauffeur woont hier 12 jaar met zijn Mexicaanse echtgenote die net haar diploma als verpleegkundige heeft behaald. Ze hebben plannen om naar San Diego in Californië te verhuizen. Ik vraag hem of hij Jordanië mist. Hij antwoordt: ‘Nee, want ik ben nooit weggegaan, Jordanië zit in mij.’

Deze column verscheen op 16 maart in de Observant, onafhankelijk weekblad van de Universiteit Maastricht