Het Correspondents' Dinner

Wij houden in Schiedam van eenvoudige genoegens. Woensdagavond was er een pubquiz in mijn stamcafé. Ik zag dus de registratie van het C orrespondents’ Dinner pas op Uitzending Gemist. Datzelfde gold voor de talkshow van Jinek. Het was een verbijsterende uitzending. Het leek wel of de opgeprikte gasten een reportage over koningsdag recenseerden, zo enthousiast en kritiekloos bewierookten zij het gebeurde. En dat terwijl de optredens van Mark Rutte en Dolf Jansen op zijn allerbest vrij amusant mochten heten.

De premier verveelde mij niet maar de lach bleef uit in huize Van der Horst, ook bij het optreden van Dolf Jansen. In de zaal was het anders. Het voor een belangrijk deel uit BN-ers samengestelde publiek had besloten er eens goed voor te gaan zitten. Ik herinner me nog hoe een dame met een “Nou die durft”-mondje in beeld kwam, ik meen nadat de premier een aardigheid gedebiteerd had over het talenwonder Frans Timmermans die naar de nonnen ging om daar te leren luisteren. In de uitzending van Jinek werd de geestige premier uitvoerig geprezen om zijn zelfspot en het feit dat hij een zwart gemaakt a-viertje had durven tonen in verband met zijn minister van justitie. Ho ho ho, dat was toch geweldig.

Grote Wereld Moest ik daar nou wat over schrijven? Had dat zin? Waren de druiven dan niet zuur? Was dit niet de nijd en de afgunst, die de bewoner van een of ander kutstadje bevangt als hij op de televisie de grote wereld ziet, zoals de Jan de Vries het noemde, de ooit zo beroemde schrijver van de Verborgenheden van Amsterdam, van wie u waarschijnlijk niet hebt gehoord maar ik wel.

Aan beide zijden van de vestibule stond een tafeltje porseleinwit geschilderd en met goud afgezet; de heerlijkste bloemen en vreemdste gewassen, door een kunstige hand gerangschikt prijkten daarop, terwijl tevens als ware het licht der lamp niet voldoende, een viertgal waskaarsen op zilveren kandelaars aan de verschillende kleuren meerdere glans bijzetten. Aan het eind van de gang leidde een marmeren trap van vier met een kostbaar tapijt belegde treden naar de zaal.

Op deze trap zag men ter rechter- en ter linkerzijdeverschillende vreemde gewassen in kostbare vazen. Nauwelijks had de klok acht slagen doen horen, of eene équipage, die al de overige in pracht overtrof, hield voor de deur stil; dit rijtuig behoorde aan de gastheer en had de baron von Hunter afgehaald. De losheid waarmee de baron uit het rijtuig stapte en de manier waarop hij zijn overjas aan de bediende overgaf, deden hem kennen als een man, gewoon om zich in de hogere kringen der maatschappij te bewegen”.

Ongedeclareerd Toen donderdagavond Twan Huijs en Dolf Jansen bij De Wereld Draait Door aanschoven om zich voor de zoveelste keer met hun prachtig initiatief te laten complimenteren, besloot ik het evenement niet onbesproken te laten ook al lag het inmiddels al meer dan vierentwintig uur in het verleden. Ik moest grip krijgen op wat me mishaagde aan het gala dat de feestgangers zo uitstekend was bevallen dat zij er niet meer over konden ophouden en alle details op de televisie met het volk deelden.

Zoals het grote aantal RVD-ambtenaren dat hun grappigste invallen met de premier had gedeeld, terwijl hij ook – uit eigen zak, ongedeclareerd, benadrukte men in dit spionnetjesland van zuinigheid met vlijt – de diensten had ingehuuurd van professionele tekstschrijvers. En zie eens met wel resultaat. Er deugde iets niet aan dat feest ondanks de spectaculaire verschijning van Halina Reijn en al die smokings.

Meeuw In hun tijd gaven de koningen van Frankrijk in Versailles gigantische galadiners en tuinfeesten waar het gewone volk door de hekken naar mocht kijken. Dit was ook zo iets. Dankzij de tv-camera’s konden de onderdanen zich aan de grote wereld vergapen. Dress to impress was het bevel van Twan Huijs net zoals in Washington waar het idee vandaan kwam. De schitterende équipages bleven buiten beeld. Die hadden de dames en heren in de parkeergarage moeten plaatsen want het diner vond plaats hartje Amsterdam, in de als bolwerk van het grootkapitaal bedoelde Beurs van Berlage. Bereidwilllig poseerden de feestgangers voor de lediggangers en de fotografen in de toegangspoort om te laten zien wat voor een bijzonder leven zij leidden voordat zij aanzaten om de humor en de lifafjes te savoureren.

Mene Tekel Er heerste een vrolijk geroezemoes. De premier en Dolf Jansen werden gelijkelijk op applaus, lachsalvo’s en staande ovaties getrakteerd. Zo hoorde men het krijsen niet van een meeuw die boven het publiek scheerde. En ik moest denken aan een symbolische tekening van vroeger die mij glashelder voor de geest staat en die ik op het internet maar niet kan terugvinden welke zoekwoorden ik ook probeer.

Zij stelt een bal voor in de hoogste kringen. De dansvloer beweegt en de paren dreigen hun evenwicht te verliezen. In het midden slaat een vuist van onderen een gat in het glanzend marmer. Dat was waar dit gebeuren aan deed denken. En ook aan de bijbel. Het was net het feest van koning Belsazar toen het Mene Tekel op de wand verscheen. Daar heb ik wel een afbeelding van. Niemand minder dan Rembrandt heeft dit op doek vastgelegd.

Het was een zwarte beursweek, ondanks de lichte stijging die zich vrijdag voordeed. Men is door de vloer van vierhonderd punten gezakt. Allerwege vreest men de recessie. En na de ontnuchtering van donderdagochtend viel de premier weer terug op bezwerende taal, zodra hij met het woord “vluchtelingen” werd geconfronteerd. In de Tweede Kamer werd de schreeuw van de meeuw wel gehoord. Ik had er geen goed gevoel bij. Aan de andere kant: zo’n pubquiz is óók escapisme.

Aanvulling: Joop-lezeres AnnemarieMineur postte de plaat van de arbeidersvuist die door de dansvloer breekt. Ik ben daar dankbaar voor want het is een prachtige afbeelding.