Henk en Ingrid, daar moet een piemel in

Als de PVV aan de macht komt, wat kunnen wij dan verwachten? Het programma en het stemgedrag in de Tweede Kamer beloven weinig goeds voor mensen die het in de eenentwintigste eeuw niet zo getroffen hebben. In de praktijk neemt de Kamerfractie het alleen op voor leden van de hogere blanke middenklasse. Wie daaronder zit – oudere werknemers met een lage opleiding en hun baan op de tocht bijvoorbeeld – krijgen de rekening gepresenteerd. Een tijd geleden inventariseerde de SP wat de partij in de Tweede Kamer steunde en bestreed. De conclusie was duidelijk: De PVV is wel geïnteresseerd in de stem van Henk en Ingrid maar niet in hun lot.

Nu kun je dit natuurlijk afdoen als een stukje propaganda van Roemer en zijn kompanen. Daar zit ook wel wat in. Toch wordt duidelijk, dat de PVV moeilijk een linkse partij genoemd kan worden. En ook dat ze bepaald geen leentjebuur heeft gespeeld bij de linkse confraters.

Het stemgedrag van een oppositiepartij zegt echter weinig over het latere optreden in de regering. De Fransen hebben daar een prachtig spreekwoord voor: un jacobin ministre n”est pas un ministre jacobin, Een jacobijn die minister wordt, is niet (zomaar) een jacobijns minister. Een goede lakmoesproef zou het gedrag van PVV-wethouders zijn maar Wilders houdt deelname van zijn aanhangers aan de raadsverkiezingen tegen, behalve in Den Haag en Almere. Dit in navolging van Mussert en de NSB, die evenmin iets van gemeentepolitiek moesten hebben maar dat is voor dit betoog niet zo relevant.

Niettemin is er wel een lokale partij met grote macht, die sterk op de PVV lijkt. Dat is Leefbaar Rotterdam, die momenteel een belangrijke rol speelt in een college onder voorzitterschap van Ahmed Aboutaleb, de burgemeester van de gewetenspolitiek, zoals hij afgelopen vrijdag zelf in College Tour verkondigde.

Leefbaar is de partij die bijstandsgerechtigden – ook de zestigers onder hen – in oranje hesjes de stad in stuurt om de straat te vegen. Dit onder het mom dat daardoor hun kans op het vinden van een baan zou worden vergroot.

Leefbaar is ook de partij die betaalbare flatjes wil afbreken om ze te vervangen door dure eensgezinswoningen. Wethouder Ronald Schneider heeft voor 35.000 van die appartementen de sloopkogel al klaar staan. Dan komt er meer balans in de bevolkingsopbouw van de stad, zo laat hij niet af op te merken. Let wel: de wachttijd voor een sociale huurwoning bedraagt in Rotterdam een jaar of acht. Ook andere partijen hebben zich in het verleden aan het afbreken van betaalbare woonruimte bezondigd, wat blijkt uit de grote lege vlaktes die je aantreft in sommige na-oorlogse wijken. Daar hadden eensgezinswoningen moeten verrijzen. Maar ja, die crisis he. De projectontwikkelaars raakten zulke gebieden met geen tang aan.

Je kunt het ook anders formuleren: voor arme mensen is geen plaats in Rotterdam. Je breekt gewoon de flatjes onder hun kont af. Dan nemen ze vanzelf de wijk om plaats te maken voor jonge koopkrachtige gezinnen, die ook veel leuker ogen dan van die armoedzaaiers op de Lijnbaan . Bovendien: voor het opgepoetste fruit in de Markthal hebben ze toch geen geld genoeg. Je ziet ze sloffen langs de kramen op het Afrikaanderplein en het Grote Visserijplein. Geen gezicht toch.

Vrij baan voor jong, mooi, gezond en welvarend, zegt Leefbaar, de stadspoort dicht voor armoedig, scharminkelig, ziek, oud en arm. Als de PVV regeringsmacht krijgt, zal ze ongetwijfeld niet anders handelen. Henk en Ingrid, daar moet een piemel in.