Logo Joop
De opiniesite van BNNVARA met actueel nieuws en uitgesproken meningen

Erdogan en Rutte’s zero-sum game

  •  
13-03-2017
  •  
leestijd 3 minuten
  •  
IMG_6363

© foto: Francisco van Jole

Er is duidelijk aan beide kanten opzet aanwezig in het doen escaleren van de situatie. Erdogan wist dat zijn ministers niet welkom waren, Nederland heeft nadrukkelijk gecommuniceerd dat ze niet welkom zijn.
Hi-lá-risch om afgelopen weekend de Turkse minister Kaya lessen over mensenrechten en democratie te zien prediken. Als een pyromaan die bij de brandweer werkt en bij u langskomt om de brandveiligheid te checken. Trots zijn we op ons machtige Nederland dat de Turkse sultan bij de cape pakte en niet blufte. We hadden even ons gevoel van waardigheid terug, na alle vernederingen die we moesten doorstaan in de internationale politieke arena. Een strijdveld dat overheerst wordt door grote, stoere jongens.
Bam!  In your face , het land uit! Zo doen we dat in Nederland. Wij komen op voor het vrije woord en de democratie. En je hebt je aan te passen aan onze normen en waarden. Anders rot je maar op, minister of niet. Onze minister-president, met zo’n tenger postuur dat wanneer je blaast hij omver waait, was plots een anabolen slikkende dumbell rammende spierbundel. Van die gasten die je de hele dag in de gym ziet die jou je doen schamen over je figuur.
Maar wat is er nu echt gebeurd? Allereerst is er over een maand een Turks referendum om de bevoegdheden van president Erdogan uit te breiden tot dictatoriale proporties. Hiervoor heeft hij Ja-stemmen nodig van zoveel mogelijk Turken. In Nederland stemmen tussen de 70 en 80 procent van de Turken die naar de stembus gaan op de AKP en er wonen honderdenduizenden Turken in Nederland. Daarom is Nederland belangrijk voor de AKP. Ten tweede bevinden de VVD, PvdA en PVV zich in een nek-aan-nek verkiezingsstrijd waarin bepaalde thema’s (vrijheid, democratie, normen en waarden) haaks staan met loyaliteit aan het buitenland. Precies wat de komst van Turkse ministers opwekt: loyaliteit aan Turkije door de Turkse Nederlanders.
Er is duidelijk aan beide kanten opzet aanwezig in het doen escaleren van de situatie. Erdogan wist dat zijn ministers niet welkom waren, Nederland heeft nadrukkelijk gecommuniceerd dat ze niet welkom zijn. Toch stuurde Turkije opzettelijk een vrouwelijke minister. Als een Turkse minister wordt geweigerd een Turks consulaat te betreden roept dit woede op bij de Turken, wanneer het ook nog een vrouw betreft wekt dit nog meer emoties op. De Turkse cultuur is gebaseerd op eer, en een vrouw heeft binnen het spectrum van eer een heilige plek. Dat wist Erdogan.
Het is ook Erdogan’s  signature move  om chaos en instabiliteit te creëren vlak voor momenten waarop hij steun nodig heeft van het volk en de oppositie, alleen zo verstevigt hij zijn grip. Dit heeft Erdogan  de afgelopen twee jaar ook gedaan, alleen toen waren het de Koerden die hij pakte – door vlak voor de parlementaire herverkiezingen Koerdische steden hermetisch af te sluiten en te veranderen in een slagveld – en nu is Europa aan de beurt. Rutte en Koenders hebben dit moeten weten toen ze besloten de Turkse ministers te weren.
Ten tweede spelen er al sinds MH-17 gevoelens van woede en verontwaardiging over hoe  wij  als land worden behandeld door de grote spelers en hoe  we  de migranten hebben verwelkomd, ze een baan kregen, dak boven het hoofd en vers brood. Maar toch de loyaliteit niet hebben kunnen winnen, ondankbaarheid. Inspelen op deze gevoelens in het publieke debat levert meer stemmen op, Wilders laat dat duidelijk zien. Gezien dat het voorheen niet is voorgekomen dat buitenlandse entiteiten die campagne kwamen voeren in Nederland ministerieel zijn geweerd kom ik tot de conclusie dat ook hier opzet in het spel zit.
De acties van alle politiek partijen die betrokken zijn in het escaleren van de situatie, laten zien hoe democratie kan uitglijden. Wanneer verkiezingen de diplomatieke relaties en reacties gaan bepalen. Dat je willens en wetens keuzes maakt als leider die de meerderheid, voornamelijk alle burgers en dus het land, schaden. Maar die je op korte termijn wel populair maken, voor persoonlijk gewin of gewin van je politieke partij. Terwijl Erdogan zijn Ja-stem krijgt en Rutte-Koenders zetels winnen, zit de burger opgescheept met de gevolgen van deze escalatie. Een tweedeling in de samenleving, economische en politieke schade. Als ik aan Turkije en Nederland denk, zie geen grote stoere jongens. Ik zie twee vechtende kinderen voor me. Net als in die reclame van het CDA. Alleen doet Sybrand nu ook mee.

Meer over:

politiek, opinie, turkije
Delen:

Praat mee

onze spelregels.

avatar
0/1500
Bedankt voor je reactie! De redactie controleert of je bericht voldoet aan de spelregels. Het kan even duren voordat het zichtbaar is.