Dood van een grensrechter

Voetbal. Onze nationale trots, afspiegeling van de Nederlandse samenleving, reflectie van onze geest, identiteit en eigenwaarde. Cruijff, Van Basten en Gullit: misschien wel de beroemdste Nederlanders die ons land ooit heeft voortgebracht. Wereldwijd bekender dan Van Gogh, Rembrandt en Vermeer. De verloren finales van ’74, ’78 en 2010: het Olympiastadion, het Monumental en het Stade de France. Zij zijn evenzeer deel van onze cultuur als Nieuwpoort, Chatham en de Grebbeberg.

Waar je ook bent op deze planeet – in de jungle van het Amazonebekken, de woestijn van Noord-Afrika, de hooglanden van Mexico – als Nederlander ben je voetballer, zelfs al geef je niet om de sport. Je wordt ernaar gevraagd, wordt bewonderd en bent expert zodra je hebt geantwoord: “Dutch”, “Holandés” of “هولندي”. Er wordt op je schouder geklopt, je wordt geaccepteerd, je bent automatisch een vooraanstaand lid van de mondiale kerk die voetbal heet.

En nu?

Er is een grensrechter vermoord. Doodgetrapt door een groep barbaren zonder enig normbesef, zonder empathie, zonder scrupules. Door beesten, ik heb er geen ander woord voor. Nee, sorry, in de dierenwereld komt dit soort geweld niet voor. Mensen dus, mensen uit Nederland. Nederlanders, al wordt daar nu al druk over gediscussieerd. Minderjarige Nederlanders, dus met meer dan een flinke tik op de vingers zal hun daad niet worden bestraft. Als je als volwassen voetballer een 77-jarige toeschouwer doodschopt, krijg je drie jaar cel in ons beschaafde landje.

Maar wie zijn de moordenaars, wie doet zoiets? Waar is het misgegaan in je ontwikkeling, in je opvoeding, in je menselijkheid, wanneer je na een potje onbelangrijk amateurjeugdvoetbal, kutvoetbal zonder enig niveau of belang, besluit de persoon die het als vrijwilliger mogelijk maakt dat jij je hobby überhaupt beoefent, dood te trappen?

De zaak zal worden – wordt nu al – gepolitiseerd. Het is de schuld van de massa-immigratie, van islamisering en racisme, van de marginaliserende PVV en de goedpratende PvdA, van de crisis, van Opstelten en Teeven, van Nigel de Jong, Van Badr Hari, van Call of Duty. Maar Richard Nieuwenhuizen is dood en blijft dood. Lang nadat de politici zijn uitgepraat en de daders alweer vrij rondlopen om hun gesubsidieerde kickbokslessen in de praktijk te brengen.

Het voetbal gaat door, moet doorgaan. De financiële belangen zijn te groot. Het volk moet vermaakt worden. Zondagavond moet dat bord weer op die schoot. Een normaal mens zou het spelletje in Nederland, al het voetbal in Nederland, minstens tot de jaarwisseling stilleggen. Maar wie zijn die normale mensen, waar vind je ze nog? Zijn het de doodschoppers, de goedpraters, het tuig langs de lijn, de ouders die ontkennen en de andere kant opkijken, de politici die onmiddellijk na zo’n daad hun agenda’s trekken?

Er is een grensrechter vermoord, een vrijwilliger, een Nederlander. “Voetbal is oorlog”, zou Rinus Michels ooit gezegd hebben, maar wanneer precies is oorlog voetbal geworden?

Volg Bart Schut ook op Twitter