De moslima, de christen, de homo's en de tolerantie

Maandagavond vond een bijzondere bijeenkomst plaats in de Bergkerk in Amersfoort. De Gereformeerde Zendingsbond organiseerde in samenwerking met Stichting Evangelie & Moslims een debat over de toekomst van de bedreigde kerk in het Midden-Oosten en stelde voorzichtig de vraag ‘straks ook in Nederland?’

Ik hecht zeer aan ontmoeting en dialoog. Daarom besloot ik, ondanks de spanning die ik voelde, de avond toch bij te wonen. Want wat doe je daar als moslima in het gezelschap van honderden mensen die misschien niet zo blij zijn met de islam, en sterker nog, misschien niet zo wachten op mijn aanwezigheid? Ik vond het spannend en mijn vooroordelen leidden er toe dat ik het steeds enger ging vinden. In gedachten stonden er mensen in de kerk klaar met tomaten en eieren om me weer terug naar Amsterdam te sturen. Niets van dit alles bleek (gelukkig) waar.

Als bezoeker kon ik me nog redelijk onopvallend bewegen in de overvolle kerk. Voor jongerenimam Yassin Elforkani gold dat niet. Hij was uitgenodigd om in debat te gaan met Gert-Jan Segers, fractievoorzitter van de ChristenUnie in de Tweede Kamer. “Hoe voelt het om vanavond in het hol van de leeuw te zijn?” vroeg debatleider Andries Knevel aan Elforkani. “Niet nieuw, ik stond gisteren nog in de kerk”, grapte Elforkani terug. Hier en daar giechelden wat mensen. Het ijs was gebroken.

De rest van de avond verliep gemoedelijk. Elforkani was het knuffelbeertje van de avond. Hij deed om de haverklap een handreiking aan Segers en de aanwezigen om samen op te trekken. Om in dialoog te gaan. Om elkaar (beter) te leren kennen. Hij liep niet weg voor zijn verantwoordelijkheid als imam en als moslim. Accepteerde dat terroristen hun daden legitimeren op basis van interpretaties van de islam en pleitte voor een hervorming van de islam. “De islam bevindt zich in een crisis. Een hervorming moet er toe leiden dat alle negatieve aspecten verwijderd worden. Alleen dan komen we uit de crisis”, zei hij. Het publiek leunde achterover. Eieren en tomaten bleven achterwege. Een serieus debat met hier en daar humor. Ik geloof dat een groot deel van de aanwezigen op een gegeven moment zelfs sympathie voelde voor het knuffelbeertje op het podium.

En toen kwamen de vragen. Overwegend constructieve vragen, met hier en daar een sneer in de richting van Elforkani. Hij zou een antichrist zijn omdat hij niet accepteert dat Jezus de zoon van God is. Segers antwoordde dat die bitterheid nergens voor nodig was en dat liefde voor elkaar de sleutel is. En een ander merkte op dat Elforkani een jihadist is. Niet eentje die met een zwaard zwaait, maar eentje die woorden gebruikt. Elforkani reageert dat het hem pijn doet om dit te horen.

Een daverend applaus. De avond is voorbij. De aanwezigen zijn positief. Tijdens de borrel raak ik in gesprek met een paar mensen. Een aantal stellen voor dat ik mij moet bekeren tot het Christendom. Met iemand anders raak ik in gesprek over de acceptatie van seksuele diversiteit. Hij geeft aan dat hij boos is op de Nederlandse politiek omdat zij het homohuwelijk mogelijk hebben gemaakt. Hoe kan de overheid toestaan dat homo’s in het huwelijk treden met elkaar en een verschrikking in de hel tegemoet gaan? Wanneer ik hem vertel dat ik in mijn stadsdeel, Amsterdam Nieuw-West, een motie heb ingediend om regenboogzebrapaden voor acceptatie van seksuele diversiteit te stimuleren schrikt hij daar zichtbaar van. Het gesprek duurt daarna niet veel langer meer en we gaan op een nette manier uit elkaar.

Op het oog lijkt het een kleine stap. In de werkelijkheid staat de avond voor mij symbool voor alles wat we samen kunnen bereiken in Nederland. Voor een gezonde, veilige en tolerante samenleving. Voor een samenleving waarin respect en liefde voorop staan. Die kleine stappen om in dialoog te gaan zijn waardevol. Ik kan met hoop in de toekomst terug naar huis.