De 'massa-immigratie' kwam van rechts

Willem Alexander is een fascist. Dat zouden althans ‘Dwaze Moeders’ in Argentinië kunnen beweren, omdat onze Koning getrouwd is met een dochter van iemand die deelnam aan een fascistische regering. Ik denk dat ‘Nederland’ zou walgen van een dergelijke aantijging, vooral de fanatieke Oranje-aanhangers zullen zich ernstig in het kruis getast voelen. Er zullen ongetwijfeld al snel boze tweets en commentaren in de media verschijnen en sommigen zullen die ‘Dwaze Moeders’ enkele vervelende ziektes toewensen.

De emotionele reacties zullen te vergelijken zijn met die van sommige Turkse medemensen bij het beledigen van Erdogan. Mensen bij wie nou eenmaal Turkse roots niet te ontkennen valt. Natuurlijk haast ik mij te zeggen dat die reacties schandalig en ver over de grens zijn, al was het maar om de ‘beschaafde’ goegemeente even bij de les te houden.

Ebru Umar wil nu, vanwege die reacties, een tweedeling in de samenleving legitimeren. Zij wil een deel van onze bevolking figuurlijk een ‘Turken en Marokkanen symbool’ opplakken. Ik ga niet zo ver om dan maar onmiddellijk een voor de hand liggend parallel te trekken, maar bedenkelijk is de gedachte van Umar in mijn ogen wel. Hoe kan je nog sterker een samenleving splijten en daar gemakshalve ook nog eens alle goedwillende mensen in betrekken. Hoe kan je de polarisatie in de samenleving, die toch al ernstige vormen aanneemt, nog verder aanscherpen?

Ebru Umar heeft het over een te zalvende manier van omgaan met de Turkse en Marokkaanse medemens. Wat bedoelt ze daar precies mee? Een nadere toelichting is er niet en ook met de verschillende definities van zalven kom ik er niet uit. Ik kan hooguit vermoeden dat ze bedoelt dat we te omzichtig met de Turkse en Marokkaanse medemens zijn omgegaan.

De geschiedenis Voor een duidelijk beeld is het goed om de geschiedenis nog eens na te lopen. In de jaren vijftig en zestig ontstond een tekort op de arbeidsmarkt. In eerste instantie werd dat tekort aangevuld met gastarbeiders uit Spanje en Italië. De werkgevers hadden echter liever Turken en Marokkanen omdat ze goedkoper waren en makkelijker inzetbaar. De VVD en de voorgangers van het CDA (KVP-CHU en AR) regeerden. Zij sloten wervingsverdragen af met Turkije en Marokko en openden kantoren om mensen naar Nederland te halen.

De PvdA was zeer kritisch vanwege de verdringing van Nederlandse werknemers en de druk op de lonen. Daarom eiste de PvdA dat gastarbeiders maar twee jaar mochten blijven. Dat werd toegezegd, maar de VVD en de werkgevers bedachten allerlei trucs om dat te omzeilen. Door deze rechtse maatregelen nam het aantal Turken en Marokkanen in Nederland in hoog tempo toe. In 1960 waren er drie Marokkanen en 22 Turken met een werkvergunning in Nederland. In 1973 waren er al tienduizenden. Het kabinet Den Uyl sloot in dat jaar, vrijwel onmiddellijk na haar aantreden, de grenzen voor nieuwe gastarbeiders.

Wie al deze feiten op een rij zet, ziet duidelijk wie er verantwoordelijk waren voor de komst van tienduizenden immigranten. Rechts voerde gedwee de agenda van de werkgevers, de rechtse elite, uit. De ‘massa-immigratie’ kwam dus van rechts.

Beleid was toen ook om deze gastarbeiders NIET in de samenleving te integreren. Zij hoefden zich niet aan te passen en ook onze taal niet te leren. Doordat in de wervingscontracten die de Nederlandse overheid met onder andere Turkije en Marokko had afgesloten was vastgelegd dat de gastarbeiders in Nederland mochten blijven, als ze dat zouden willen, bleven steeds meer gastarbeiders ‘hangen’, ook al omdat er in hun thuisland weinig perspectief was en omdat ze het recht hadden gekregen om na twee jaar hun gezinnen te laten over komen.

In 1979 werd onder het rechtse Kabinet Van Agt-Wiegel besloten dat gevestigde migranten en Nederlanders zo veel mogelijk gelijk moesten worden behandeld. Daarom hoefden migranten voortaan, net als Nederlanders, niet meer aan een inkomenseis te voldoen om hun gezin te laten overkomen, tenzij ze ‘verwijtbaar werkloos’ waren. Ook werd besloten dat buitenlandse kinderen die in Nederland waren opgegroeid alleen nog maar het land konden worden uitgezet als ze een bijzonder ernstig misdrijf hadden gepleegd. Er werd in deze jaren dus een relatief soepel gezinsmigratiebeleid gevoerd.

Deze feiten overziend kunnen we de schuld van een slechte  integratie dan ook moeilijk bij de Turken en de Marokkanen leggen. Iemand als Ebru Umar dicht ik kennis van die feiten toe. Dat zij de geschiedenis niet in haar overwegingen mee neemt, geeft te denken. Hebben wij met oprechte verontwaardiging van Umar te maken?

Ondanks de feiten zoals hierboven genoemd, ondanks de onmiskenbare processen die mede daaruit gevolgd zijn, zal rechts Nederland, Wilders voorop, met in zijn schaduw mensen als Umar de schuld bij links, linkse elite en bij de Turkse en Marokkaanse samenleving blijven leggen. Velen zullen het blijven geloven. Aansprekende leugens strelen nou eenmaal meer het ingenomen standpunt dan onwelgevallige feiten.