De échte boze witte burger woont in Groningen

Ik ben geboren in Groningen, bracht tot mijn dertiende mijn jeugd door in Friesland en heb daarna nog 17 jaar in Groningen gewoond. Mijn moeder komt uit een Fries arbeidersmilieu en haar vader, mijn pake, was een ouwe communist. Een Friese arbeider die niets ophad met religie en uiterst links stemde. Een milieu waarin het stemmen op politieke partijen die zich solidair tonen met de minder bedeelden, de arbeiders, er met de paplepel in gegoten was.

Ook ik heb dit van huis uit meegekregen. Mijn moeder en ik waren SP-stemmers in hart en nieren. Je steentje bijdragen aan landgenoten die het minder hebben was altijd heel vanzelfsprekend. “Als je ooit een dikke baan hebt, kun je ook meer bijdragen”, zei mijn moeder altijd.

Maar toch, die solidariteit die zo vanzelfsprekend was brokkelde langzaam af. De afgelopen jaren maakten mij duidelijk dat er een aanzienlijke groep landgenoten is die in een stuip schiet bij het horen van mijn naam. Mensen waar ik mij altijd oprecht om heb bekommerd bleken opeens massaal te stemmen op een partij die multiculturele Nederlanders het liefst de grens over flikkeren. ‘Vergassen, deporteren en uitzwaaien’…Op sociale media ontkom je niet meer aan de retoriek die mij en miljoenen andere Nederlanders wegzet als ongedierte. Het is deprimerend en beangstigend.

Volgens onze laffe linkse politiek moet je echter begrip hebben voor deze mensen. Je moet ze zielig vinden. Buma, Asscher, Rutte en Wilders, ze vinden het allemaal. Maar schokkender is dat ook de SP het racistische geluid heeft lopen pamperen. Het zal u niet verbazen dat mijn moeder en ik de partij daarom hebben verlaten.

Ondertussen worden oprechte boze burgers, als in Groningen, totaal genegeerd. Boze burgers wiens leven naar de knoppen is geholpen door decennialang neoliberaal-rechts afbraakbeleid dat enkel om winst en niet om mensen geeft. Ze zijn volledig in de steek gelaten. De hypocrisie van links dat zegt te ‘luisteren naar de boze burger’, middels een hetze tegen allochtonen, moslims en andere zwakke minderheden blijkt een onsmakelijke afleidingsmanoeuvre om te voorkomen ook maar iets te hoeven doen aan de echte ellende in dit land.

Het zien van die boze Groningers bij Pauw en Jinek, wekte in mij een gevoel van diepe en oprechte solidariteit. Die heer en mevrouw voorin, die Rutte confronteerden met hun pijn, voelden vertrouwd. Als een oom, een buurvrouw, of een vriend…. Als fijne Nederlanders. Dit was oprechte boosheid, gericht op de boosdoener die het verdient. Inderdaad, op Rutte en zijn Haagse kliek. Niet de allerzwaksten, niet de allochtoon, niet de werkloze, niet de moslim.

Het gevolg was een premier die met zijn mond vol tanden stond. Dit waren bezorgde burgers van een ander kaliber. Ze hadden Rutte bij de kladden en hij had ze niets te bieden, helemaal niets. Hij had vast willen zeggen ‘Ja, maar feestdagen, moslims en normaal doen’ Maar ook hij wist dat deze mensen niet achterlijk waren. Deze mensen hebben echte problemen en jij hebt er geen flikker aan gedaan Rutte, net als de rest van je Haagse consorten.

Kortom, ik heb begrip voor de boze burger, de boze witte man en de boze witte vrouw. Ze zaten daar bij Pauw en Jinek. Het zijn helden. Het type begrip dat een PVV-stemmer, een racist, van mij nooit en te nimmer zal krijgen. Begrip voor mensen die de schuld van al hun ellende afschuiven op onschuldige landgenoten? Dat nooit.

Vijftien jaar hebben links en rechts lopen hameren op een zondebok terwijl die arme Groningers hun land naar de knoppen zagen gaan. Maar niet alleen zij waren de klos, ook allochtonen, ouderen en mensen die leven onder de armoedegrens…De echte bezorgde burger is faliekant in de steek gelaten.

Het leek zo makkelijk in Den Haag: blèren over kerstbomen, moslims de schuld geven en ordinair doorgaan met afbreken. Maar de nuchtere noorderlingen tuinen er niet in. Het zien van deze boze Groningers was bitterzoet. Want al deel ik hun woede en pijn, er is ook blijdschap. Blijdschap omdat ik weer empathie voel voor mijn boze medeburger, omdat ze mij eraan herinneren dat de broederschap met mijn landgenoten geen kleur kent.

Er gaat niets boven Groningen.

Zie ook : Woedende Groningers confronteren Rutte met zes jaar VVD-beleid