Logo Joop
De opiniesite van BNNVARA met actueel nieuws en uitgesproken meningen

Beste Mark, wees wat meer mens

  •  
24-03-2015
  •  
leestijd 4 minuten
  •  
58 keer bekeken
  •  
rutte_300_25.jpg
PvdA'er Britt Hendrix schrijft open brief aan premier die maatschappelijke problemen ontkent en weglacht
Britt Hendrix (1995) is sinds haar 15e actief voor de Partij van de Arbeid, onder meer enige tijd als gemeenteraadslid in Leeuwarden. In een open brief aan premier Rutte vraagt ze zich schertsend af of ze wel bij de goede partij zit. Want terwijl zij zich permanent zorgen maakt over tal van maatschappelijke problemen, lijkt de premier van geen enkele verontrusting of zorg last te hebben.
Geachte heer Rutte, beste Mark, Soms denk ik wel eens dat ik de verkeerde politieke partij heb uitgekozen. Sinds mijn veertiende zit ik bij die sociaal-democraten. Daar ben ik nu dik vijf jaar later wel een beetje moe van geworden. Ik zie dat u dat, na zo’n twee jaar kabinet met ons en onze laatste verloren Provinciale Staten verkiezing, ook wel een beetje bent. Begrijp ik volkomen.
We zijn ook vermoeiend. We bekommeren ons continu over dingen die u normaal bent gaan vinden. Of beter gezegd, alles wat er mis is en gaat in de samenleving trekt de PvdA zich aan. Nooit kan het eens gaan over hoe belangrijk het is om een bankdirecteur een enorm hoge bonus mee te geven. Vandaar dat ik u schrijf.
Soms zou ik net wat meer als u willen zijn. Ik vraag me af hoe het kan dat u ’s nachts wel fijn slaapt, wetende dat er mensen om ons heen die nacht buiten moeten doorbrengen. Dat u, terwijl u ’s ochtends naar het Torentje fietst, de kinderen niet ziet die al jarenlang geen ontbijt krijgen omdat hun ouders dat niet kunnen betalen. Ik zou me net als u gewoon soms geen zorgen meer willen maken over onbekende gezichten voordat ik naar bed ga. Onbekende gezichten in de steeds groter wordende rij voor de voedselbank. Of het gezicht van dat meisje met een hoofddoek, dat op straat vuil aangekeken wordt.
Eigenlijk zo’n beetje alles wat er mis gaat in de samenleving trek ik me aan, terwijl u soms niet eens in staat lijkt om structurele maatschappelijke problemen te signaleren. Het liefst zou ik alles willen veranderen en doet mijn partij dat niet snel genoeg. Al weet ik nu inmiddels dat politieke veranderingen tijd kosten, maar elk klein stapje een stap in de goede richting is.
Nou zou ik dus graag een weekje of twee à drie, bij de VVD komen uit slapen. Me een beetje bekommeren over bescherming van de top-inkomens en van mening worden dat een directeur harder werkt dan een alleenstaande moeder die met drie minimumbaantjes haar gezin probeert te onderhouden. Of hoe ik moet meten met twee maten tussen allochtonen en autochtonen. Vinden dat discriminatie niet ligt aan degene die discrimineert, maar aan degene die gediscrimineerd wordt.
U bent altijd vrolijk aan het lachen als u praat over de allerarmsten, geen frauderende VVD’er is te gek voor uw partij en bovendien vindt iedereen u altijd maar een toffe peer. Een spoedcursus asociaal liberalisme lijkt me van tijd tot tijd voor mezelf wel eens lastenverminderend. Noemen we het voor het gemak een permanente verantwoordelijkheidsvakantie. Uw partijleden hebben daar zo’n interessant credo voor bedacht: “Als een ieder aan zichzelf denkt, wordt er aan een ieder gedacht”.
RTEmagicC_rutte2_300.jpg
Gewoon tegen al die vluchtelingen roepen dat ze Europa wat ons betreft niet meer binnenkomen. Net doen alsof de groter wordende kloof tussen arm en rijk in Nederland een opluchting is. Niet emotioneel worden als ik de verhalen hoor van mensen in de bijstand, maar gewoon zeggen dat het er vast aan ligt dat ze lui zijn. En tegen de arbeidsongeschikten roepen dat ze domme pech hebben dat ze gehandicapt zijn, maar ik het er niet makkelijker voor ze op ga maken omdat een werkgever belangrijker is dan een werknemer. Uiteraard allemaal met een uw bekende grijns op mijn gezicht, zodat mensen me toch nog sympathiek vinden. Misschien dat ik dan eens kan gaan vinden dat niet iedereen gelijk is en zien dat de opvatting dat vrijheid alleen kan bestaan krachtens solidariteit, niet waar is.
Maar misschien… Misschien bent u juist wel degene die het moeilijk heeft om zo in het leven als minister-president te staan. Het spijt me dat u niet snapt dat alle misstanden die zich voordoen, niet vanzelf weggaan. Dat dingen die we vanzelfsprekend zijn gaan vinden zoals discriminatie op de arbeidsmarkt, niet vanzelfsprekend horen te zijn. Het moet vast zwaar zijn om steeds maar vol te blijven houden dat Nederlands geradicaliseerde jongeren beter kunnen sterven, dan berecht te worden in onze rechtsstaat. En wellicht ligt u wel wakker van dingen als nivellering.
Maar is uw premierschap dan niet een beetje een lege huls als u zich alleen opwindt over de economie-cijfers, de groepen en de peilingen, in plaats van over de werkgelegenheid, de individuen en de terechte twijfelaar in het stemhokje? U bent dan misschien geen vader, maar kunt u het zich op z’n minst proberen in te beelden dat mensen zich zorgen maken over de toekomst van hun kinderen in Nederland? Kunt u soms misschien iets meer mens zijn in plaats van die minister-president die problemen weglacht?
Politiek is soms een interessant schaakspel met allerlei strategische zetten om zaken geregeld te krijgen. Echter, politiek gaat in de kern niet over schaakstukken, maar over mensen zoals u en ik. Mensen die u kent en mensen die u niet kent. Die onbekende gezichten. Kunt u daar eens een keer aan denken voordat u vanavond gaat slapen?
Hartjes, kusjes en knuffels, Britt
PS: Ik snap ook heus wel dat, tenzij je een bak Ben&Jerry ijs bent, je nooit iedereen tevreden kunt stellen. En ik kan elke dag komen uitslapen, behalve op vrijdag. Dan werk ik bij Vluchtelingenwerk, maar als het aan uw interne coalitiespel ligt hoeft dat straks ook niet meer. 

Meer over:

politiek, opinie
Delen:

Praat mee

onze spelregels.

avatar
0/1500
Bedankt voor je reactie! De redactie controleert of je bericht voldoet aan de spelregels. Het kan even duren voordat het zichtbaar is.