Bea keek dwars door mijn 'you suck'-t-shirt heen

Toegegeven. Maandagavond heb ik een klein traantje gelaten toen Beatrix haar abdicatie aankondigde. Ik heb wel eens getwijfeld aan het nut van het koningshuis – en dan vooral de kosten die bij het bestaan ervan om de hoek komen kijken. Als ik mijn twijfel hardop uitsprak, kreeg ik van mijn ma de wind van voren: in huize El Maroudi geen onvertogen woord over Hare Majesteit, of één van de andere leden van de koninklijke familie. Koningshuisgezindheid is er bij mij, hoewel soms onder lichte dwang, met de paplepel ingegoten.

Niet alleen mijn ouders, maar meer eerste generatie migranten hebben een onvoorwaardelijke respect en adoratie voor koningin Beatrix. Ze is niet alleen de koningin van Nederland, maar heeft in tijden van sociale onrust ook de rol van verzoener gespeeld. Bovendien is ze ons aller moeder en dat schept een emotionele band voor hen die hun gehele familie hebben moeten achterlaten, om in dit vreemde en toch wat koude land te komen werken. Het beeld van Beatrix was als een warm dekentje.

Toen ik een aantal jaar geleden mijn moeder telefoneerde met het verhaal dat ik zojuist de koningin had ontmoet, was ze dan ook buiten zinnen.

Samen met Spunk-collega Raoul de Jong was ik bij een prijsuitreiking van het Prins Claus Fonds terecht gekomen. We waren toevallig allebei uitgenodigd en hadden toevallig allebei niet gelezen dat er een dresscode was. En dus stonden we – in spijkerbroek – te midden van een meute prachtig geklede kabinetsleden en genodigden te borrelen. Rita Verdonk leidde ons rond en stelde ons voor aan prins Willem-Alexander, die net terug was uit Marokko. Ook met prins Friso wisselden we een woordje. Ik voelde me volkomen misplaatst, maar had de avond van mijn leven.

En toen vroeg Verdonk of we Hare Majesteit wilden ontmoeten. Het zweet brak me, letterlijk, uit.

Ik kon me nog vaag herinneren dat er allerlei officiële omgangsvormen met de koningin zijn. Mijn basisschoolleraar had eens uitgelegd dat je een x aantal stappen achteruit moet zetten, voordat je Hare Majesteit de rug toekeert en dat je de Nederlandse vlag op een bepaalde manier dient op te vouwen. Ik probeerde te graven in mijn geheugen naar of ik moest buigen of haar een hand moest geven, maar mijn geheugen liet mij al snel in de steek door de realisatie van wat ik aan had. Een spijkerbroek is nog tot daar aan toe, maar op mijn t-shirt stond in koeienletters ‘you suck’ . Als ze dat maar niet persoonlijk zou opvatten.

Raoul en ik gaven haar allebei een hand – een slappe, want stel je toch eens voor dat je de koningin pijn doet! Wat volgde was een ontzettend ongemakkelijk gesprek over mijn schrijfsels en de prijs die Raoul gewonnen had voor zijn boek Stinknegers. Onderwijl probeerde ik met mijn armen de tekst op mijn t-shirt te verbergen. Tevergeefs, want haar ogen dwaalden er toch naar toe. Naar ik meen zag ik haar mondhoeken bij het lezen een klein beetje opkrullen, alhoewel ik me dat ook kan hebben ingebeeld; de hele avond voelde toch al aan als één grote hallucinatie.

Het is misschien geen afdoende argument voor hen die de monarchie willen afschaffen, maar het grote gevoel van eensgezindheid en respect dat een vorst weet op te roepen is onvervangbaar. Noch een premier, noch een president kan dat gevoel van saamhorigheid teweegbrengen, al is het maar vanwege de partijdigheid van zo’n figuur.

Het t-shirtje droeg de laatste sporen van mijn veel te lang durende pubertijd. Bij thuiskomst belandde het in de prullenmand, waar het thuishoorde. Ze heeft het nooit geweten, maar de ontmoeting met Bea luidde mijn volwassenwording in. En ook daar ben ik haar dankbaar voor. 

Dit artikel staat ook op de website van Hasna El Maroudi