Baby Louisa: “I want my Jerusalem ID number, please”

Ik wacht op mijn man, Tariq, die vandaag een advocaat bezoekt. Hij heeft daartoe besloten, nadat wij voor de honderdste keer (nou ja, dat is misschien overdreven, maar zo voelt het wel) zonder succes naar het Ministerie van Binnenlandse Zaken in Oost-Jeruzalem zijn geweest voor het verkrijgen van een geboorte certificaat met ID nummer voor onze dochter.

Louisa werd geboren in het Hadassah ziekenhuis in Jeruzalem, uit een Palestijnse vader en een Nederlandse moeder. Die combinatie levert overigens, al zeg ik het zelf, een prachtig mooie baby op! Maar goed, zoals een Arabisch spreekwoord zegt, in het oog van de moeder lijkt een aap op een gazelle.

Israëlische staatsburgers krijgen direct in het ziekenhuis een geboorte certificaat met ID nummer voor hun baby. Tariq is echter geen staatsburger, hij heeft geen Israëlisch paspoort. Hij heeft overigens ook geen Palestijns paspoort. Hij is één van de 370.000 Palestijnen die geen burgerschap heeft, enkel inwonerschap. Hij is dus officieel geen burger van een land, maar inwoner van een stad. En dat maakt een groot verschil.

Om te reizen gebruikt hij een Jordaans paspoort dat hij steeds vernieuwt. Dit dateert nog uit de tijd dat zijn dorp, Beit Safafa, onder Jordaans bestuur was. Het is meer een reisdocument dan iets anders, want het geeft hem geen rechten in Jordanië. Hij mag niet stemmen voor de Knesset, het Israëlische parlement, maar hij wordt wel geacht zich te houden aan alle wetten die daar worden gemaakt. Dat is dus niet wat je noemt democratisch.

Als hij niet kan aantonen dat het centrum van zijn leven in Jeruzalem is, dan kan zijn ID kaart worden ingetrokken. Dan kan hij alleen nog maar zijn familie bezoeken op een toeristenvisum. Dit is één van de redenen waarom wij niet echt de keuze hebben om in Nederland te gaan wonen.

Israël maakt er geen geheim van dat het streeft naar een meerderheid joodse bevolking in Jeruzalem. Daarom is het beleid erop gericht zo min mogelijk nieuwe ID’s te verstrekken aan niet-joden.

En daarom zitten wij nu al een half jaar te wachten en worden we van het kastje naar de muur gestuurd. Tariq heeft alle papieren in orde. Hij heeft alle bewijzen verzameld die moeten aantonen dat wij echt in Jeruzalem wonen. Hij heeft een tijdelijk nummer bij de Nationale Verzekering aangevraagd voor Louisa. Hij heeft het verzoek al in maart ingediend, maar hij krijgt steeds te horen dat hij nog wel gebeld zal worden.

Zonder ID heeft Louisa geen recht op een ziektekostenverzekering en kan zij in de toekomst niet naar school. Het is dus van groot belang dat zij een ID nummer krijgt.

Vorige week heb ik Louisa een rompertje aangetrokken met daarop de tekst “I want my ID number, please’. We hebben haar op de balie gezet en met haar charmes heeft Louisa in ieder geval voor elkaar gekregen dat de dame achter de balie een paar telefoontjes ging plegen. Toch vertrokken wij opnieuw zonder ID nummer. We kregen wel een afspraak met een andere beambte, op 30 OKTOBER !!

Daarom is Tariq nu bij de advocaat. Ik hoop dat hij met positief bericht thuis komt. Ik wil namelijk echt HEEL GRAAG mijn familie zien.

Inshalla, zoals ze hier zeggen.