Angst voor Koerden is onterecht

Betsy Udink  schrijft in de Volkskrant van 9 februari een kritisch stuk over de Koerden. Het is een artikel waar ik meer van had verwacht. De auteur had zich meer in de Koerdische kwestie en de rol van het Westen in het Midden-Oosten en in Koerdistan kunnen hebben verdiept.

Nu ben ik zelf schrijver en opiniemaker en weet ik uit ervaring dat reacties  altijd verschillen van uiterst negatief tot positief. Ook krijg ik weleens reacties dat ik anti-moslim zou zijn, of anti-Turk. Of dat ik een terrorist ben, of dezelfde taal gebruik als Wilders. Dat ik geen podium verdien en ga zo maar door. Soms subtiele beschuldigingen en soms expliciet. Daarom wil vooropstellen dat ik mevrouw Udink nergens van beschuldig. Ik denk niet dat ze uitgesproken pro-Erdogan of anti-Koerd is. Toch is er iets met haar taalgebruik.

De Koerden zijn een volk van rond de 40 miljoen mensen zonder eigen land. Er is nog geen officiële erkenning voor de Koerdische identiteit. Udink heeft het over Rojave, waar Rojava de juiste benaming is. Ze schrijft over het Veiligheidscomité YPD, terwijl deze YPG heet. Mevrouw Udink hanteert de taal van de Turkse regering, zo ook in haar opmerking over de Koerden die de rode lijn – door de Turken benoemd – overgaan: de Eufraat in westelijke richting oversteken. Ook is het op zijn zachtst gezegd een merkwaardige interpretatie van de geschiedenis om PKK-leider Öcalan in één adem te noemen met Stalin, de massamoordenaar van zijn eigen volk.

Wat misschien nog het meest opvalt is dat Udink alle kritiek richting Turkije of Erdogan vermijdt. Misschien heeft zij het niet in de gaten, maar met haar artikel schept ze naast angst voor vluchtelingen ook angst voor Koerden, wat totaal onterecht en niet beargumenteerd is. In de psychologie zeggen ze dat je met angstige gedachten onbewust nog meer angst voor jezelf creëert en die angst is vaak niet gebaseerd op feiten. Een gebrek aan kennis dus, waar ook bij mevrouw Udink sprake van is.

Zo heeft zij geen bezoek gebracht aan Rojava, valt uit haar stuk te lezen. Ze schrijft een verhaal op afstand. Ik zou haar graag een aantal dingen willen vertellen over de Syrische Koerden.

Vóór de vluchtelingenstroom op gang kwam, woonden er rond de twee miljoen Koerden in Syrisch Koerdistan. Officieel werden zij niet erkend. Al hun eigendommen werden van hen afgepakt en aan de Arabieren gegeven. Ze hadden geen identiteit. Al in 2004 schoten veiligheidstroepen van Assad in Rojava op Koerdische burgers, waarbij dertig doden vielen. De strijd in Rojava heeft de levens van duizenden Koerdische meisjes, jongens, mannen en vrouwen gekost. Maar ook de levens van niet-Koerdische jongens en meisjes die solidair met hen waren.

Dat Turkije niet blij is met Rojava en de ontwikkelingen daar, klopt. Turkije had verwacht en gehoopt twee vliegen in een klap te slaan: dat YPG en PKK zouden verliezen van IS, en dat niemand het dan meer over de Koerdische kwestie zou hebben. Dat is dus anders verlopen. Koerden en de Koerdische identiteit zijn een realiteit in het Midden-Oosten en in het bijzonder in Turkije, Irak, Syrië en Iran.

Een ding moeten we goed beseffen: de PKK heeft de Koerdische kwestie niet veroorzaakt, de Koerdische kwestie heeft de PKK voortgebracht. Koerden in Rojava en in Turks Koerdistan zijn geen buren, ze zijn familie. Wat de status van de PKK betreft dringt zich een vergelijking op met de PLO en het ANC. Ook zij werden terroristische organisaties genoemd. Later zijn de leiders van deze twee groeperingen in het Witte Huis gastvrij ontvangen.

We mogen best kritisch zijn naar YPG en PKK, maar laat die kritiek dan gestoeld zijn op kennis. We kunnen de zeer brede steun aan de Koerdische strijd niet ontkennen, net zo min als het succes ervan. Hun strijd was niet voor hen alleen, maar ook voor onze vrijheid en veiligheid in Europa. Anders had IS honderdduizenden mensen vermoord, onthoofd en verkracht. Die impact van de YPG en PKK moet je ook durven benoemen. En in het bijzonder de inbreng van de vrouwelijke strijders. Daarom zou ik aan onze regering willen vragen intensief samen te willen werken met Democratische Unie Partij (PYD) en haar gewapende tak, de Veiligheidscomités (YPG) net als Rusland en VS.