Jij bent vast een bitch

Er zijn inmiddels meer popdiva’s dan wereldleiders (hoi Beyoncé, Rihanna en Adele), toch blijft het een soort van gek om als vrouw rond te lopen in de popmuziek. Niet dat ik dat zelf zo raar vind – ik voel me er prima thuis – maar er lijken nog steeds mensen te zijn die het niet zo vanzelfsprekend vinden dat je als vrouw een podium betreedt. “Wacht, daar gaat ze weer hoor, met haar feminisme enzo”. Ja klopt, maar wacht. Dit wordt ook gewoon een grappig verhaal.   Vrouw zijn in de muziekbizz kent vele facetten. Grappige, treurige en ronduit schandalige. En ook fijne. Mannen zijn doorgaans geneigd om snel in te grijpen wanneer je zelf met een zware versterker loopt te sleuren. Prima! Mij hoor je niet klagen. (NB: ik ben enorm lui en ik haat sjouwen). De eerste keer dat ik er echt iets van merkte, was toen ik met mijn band Mr. Blue Sky de Roos van Nijmegen won (=belangrijke lokale bandjeswedstrijd). De dag na onze overwinning verschenen de eerste boze reacties op internetfora: “Ze hebben alleen maar gewonnen omdat ze tieten hebben!!!” Ik ging zelfs even twijfelen: zou het zo zijn? Zou de jury daadwerkelijk niet verder hebben gekeken dan onze voorgevels? Ja, echt, ik was nog jong. Pas later begon het me ook op te vallen dat geluidstechnici soms hun twijfels hebben over of je je gear wel kent. Vol verbazing kijken ze je aan wanneer je om een paar DI’s  (direct injection) vraagt. Niet allemaal natuurlijk maar het blijft een interessant gegeven.

Sowieso lijken sommige mannen (sorry guys) het enorm verwarrend te vinden dat je als vrouw iets van muziek weet. “Leuk stemmetje hoor, maar wie heeft die muziek geproduceerd? Die klinkt veel te goed, voor een vrouw.” Maar de allergrootste paradox blijft toch wel: zelfvertrouwen hebben als vrouw. Toen ik begon met optreden was het awkwardness galore. Ik wist niet waar ik moest kijken, wat ik met mijn handen moest doen terwijl ik zong, wat ik aan moest trekken, één groot drama. Maar goed, ik was 17, dus dan mag dat. Naarmate de jaren en de optredens verstreken veranderde dat, en ontwikkelde ik een soort strategie waardoor ik minder nerveus was.

Uiteindelijk deed ik zoveel speelervaring op dat ik nog maar zelden écht zenuwachtig ben voor optredens. Ik weet dat ik mijn nummers kan spelen, dat ik de boel wel weer oplos als ik me verslik halverwege een liedje, en ik maak grapjes tussendoor. In het begin zei iedereen: “Je bent zo onzeker op het podium! Doe daar iets aan!.” Nu hoor ik steeds vaker: “Wow, jij bent zelfverzekerd, jij bent zeker een enorme bitch.” Is dat zo? Volgens mij valt dat wel mee.

Waar komt het idee vandaan dat vrouwen die zich niet schamen om hun ‘ding’ te doen op een podium harde ijskonijnen zouden zijn? Zijn mannen met zelfvertrouwen ook per definitie klootzakken? En: wat moet ik dan, weer teruggaan naar awkward? Lijkt me ook niet leuk voor het publiek om naar te kijken. Ik ben nog steeds op zoek naar een goed antwoord op deze paradox. Wie het weet mag het zeggen.

Dit artikel  verscheen eerder op de website van  Aafke Romeijn