De opiniesite van BNNVARA met actueel nieuws en uitgesproken meningen
Hoe lastig is het om Nederlander te zijn?
•
91 keer bekeken
• 
© cc-foto: Thomas van de Weerd
In drie kranten, De Volkskrant, Trouw en het Parool, staan drie verhalen van succesvolle inwoners met een niet-Nederlandse achtergrond. Ze vertellen over hoe het is om in ons land te leven en werken. En de drie verhalen verschillen dag en nacht met elkaar.
In de Volkskrant een aangrijpend relaas van columniste Nadia Ezzeroili, geboren en getogen in Nederland. Ze begint met:
"Nederland, misschien wordt het eens tijd dat we in relatie-therapie gaan. Je naam draag ik al maanden niet. ‘Ik ben Nederlands’: ik krijg het niet meer uit mijn strot. Dat neem ik mezelf meer kwalijk dan jou. Ik ben zo naïef geweest te geloven dat mijn loyaliteit boven jouw twijfel was verheven. Nee, tegenwoordig zeg ik alleen nog dat ik Marokkaans ben. Niet uit Marokkaans chauvinisme, maar om me te harnassen tegen jouw wantrouwen en achteloze afwijzing."
Ze schetst de toename van racisme. Natuurlijk, erkent ze, zelf is ze succesvol maar dat heeft wel een prijs. Ze moet haar achtergrond teveel verloochenen, ze voelt zich niet meer thuis in de witte hipsterbars en ze bekritiseert de hypocriete Nederlanders die zich het ene moment met gemak verschuilen achter de ‘Bezorgde Burgers’ die protesteren tegen azc’s omdat het ze wel goed uitkomt, maar even later diezelfde demonstranten uitmaken voor ‘Tokkies’ als dat sociaal wenselijk is.
"Ja, Nederland, ik ben afgestompt. Enkele weken geleden sprak ik een Pakistaans-Surinaamse jongen van begin twintig die zich eenzamer en meer ongewenst voelt naarmate hij hogerop klimt in de samenleving. Mijn gezelschap – Marokkaans en Pakistaans – sprak hem moed in: het komt echt wel goed! Maar ik kreeg het niet over mijn hart om hem illusies te voeden. Want ik weet wel beter: de Hollandse droom is een deceptie."
Dilan Yesilgöz was 7 jaar oud toen ze in 1984 met haar moeder en zusje in een gammel bootje Turkije ontvluchtte. Naar het Griekse eiland Kos, net als de vluchtelingen. Nu is ze een snel rijzende ster in Amsterdamse gemeenteraad voor de VVD. Het Parool sprak met haar :
"“Mijn zusje en ik zien onszelf absoluut niet als gast hier. Of als allochtoon. Dat is bij ons zó fundamenteel. Dit is mijn land en als iemand daar moeite mee heeft, is dat lullig voor diegene. Ik kan daar verder niets mee. Mijn ouders denken daar niet anders over. (…) Ik heb wel eens een heel bozig stukje getikt over Turkse prominenten die schreven dat zij zich niet meer thuis voelden in Nederland. Hoe kun je dat nou zeggen. Je bent hier godverdomme geboren. Dit is jouw land. En vervolgens gedraag je je als gast en zeg je: ik voel me niet meer thuis. En pas op, want anders ga ik weg.”"
In Trouw wordt journalist Erdal Balci geïnterviewd. Hij kwam als 11-jarige met zijn vader mee vanuit Turkije en werd journalist. Zestien jaar geleden besloot hij terug te keren naar Turkije en daar te werken als correspondent. Nu vestigt hij zich weer in Nederland. In de nieuwe roman Simonehh en mijn tweelingbroer steekt hij een lofzang af. Het geluk en de warmte liggen hier weliswaar niet voor het oprapen maar zijn er wel degelijk.
"Zo’n ode aan Nederland vind ik echt op zijn plaats. Er wordt door allochtonen zo veel gekankerd op dit land. Ik wilde in dit boek de mooie kanten van Nederland laten zien. Nederlanders zijn over het algemeen aardige mensen. Ik heb hier alle kansen gekregen. Toen ik van de mavo naar de havo door wilde stromen kwam ik eigenlijk punten te kort. Een lerares gaf mij een knipoog en maakte van een zes een acht. Dat is niet te vergelijken met de harde realiteit in Turkije."
Balci merkt wel dat de sfeer nu veranderd is, heel anders dan toen hij vertrok:
"De irritaties en spanningen zijn opgelopen, dat merk ik wel. Veel Turken en Marokkanen lijken ongelukkiger dan in mijn jeugd. Iedereen die ik spreek wil eigenlijk terug. Ook merk ik dat de islam onder hen nog sterker is vertegenwoordigd. De solidariteit tussen Nederlanders en allochtonen is steeds verder te zoeken. En dat los je niet op met een cursus over normen en waarden."
De journalist met een no-nonsense houding heeft kritiek op de cultuur waar hij in opgroeide, over de omgang met vrouwen bijvoorbeeld. Als jonge jongen probeerde hij zijn zus ervan te weerhouden strakke broeken te dragen. Nu heeft hij daar spijt van en ziet hij hoe vrouwen behandeld worden als tweederangs burgers. Het gebrek aan vrijheid en het verlangen daarnaar deed hem uiteindelijk realiseren dat hij ongeneeslijk besmet was met de Nederlandse vrijheidsdrang.
"Zestien jaar heb ik nodig gehad om te beseffen dat ik meer Nederlander ben dan Turk. Dat het heel belangrijk is om in een land te wonen waar sprake is van het vrije woord. Zo’n tien jaar geleden leek het er even op dat Turkije als enige islamitische land aansluiting zou kunnen vinden bij de vrije wereld. Dat zou echt fantastisch zijn geweest. Maar de liefde voor de sterke man was groter, en die sleept nu het hele land het ravijn in. Meer dan duizend academici moeten nu vrezen voor hun baan omdat ze een petitie ondertekenden. Als ingezetene van zo’n land word je intellectueel gecastreerd. In Nederland is een vrij klimaat, dat heb ik nodig als mens."
Vrijheid, daar gaat het misschien wel allemaal om. Hoe je die zelf verovert maar ook in hoeveel mate die je wordt gegund.
Lees ook Hasna El Maroudi: Een Nederlander worden kan nooit (mei 2015)
cc-foto: Thomas van de Weerd
Praat mee
0/1500